Een mysterieus vervolg

Vorig jaar maakte ik kennis met Het mysterieuze huis op de heuvel, een spannend en magisch verhaal over zus Hedy en broer Spencer die in het oude huis van hun opa in aanraking komen met illusionisme. In De landkaart van de tovenaars keren zij terug, samen met de aandoenlijke Matt en Stan, een pratende hertenkop en een moedig berenvacht. En met een nieuw avontuur, natuurlijk!

In De landkaart van de tovenaars mogen Hedy en Spencer met hun opa mee naar de befaamde Fantastikana, een verborgen en magisch festival onder de grond. Ook hun neefje en nichtje Max en Jelly gaan met hen mee. Tijdens de Fantastikana leren Hedy en Spencer een heel nieuwe wereld kennen: een wereld van de Goochem – een verbond tussen illusionisten waar hun opa argwanend tegenover staat – maar ook een wereld waarin allerlei wonderlijke gebeurtenissen plaatsvinden én waarin hebzucht en macht op de loer liggen.

Als er zich na een incident een ingewikkelde landkaart op Hedy’s huid tatoeëert, is er maar een manier om daarvan af te komen: de kaart volgen, drie verborgen kunstukken vinden en weer heelhuids thuiskomen. Maar dat is best een lastige uitdaging als je gevolgd wordt door een onzichtbare vijand die er alles aan zal doen om als eerste te zijn. En bovendien is er in deze magische wereld van hun opa niets wat het lijkt. Wat moeten ze geloven en wie is er eigenlijk te vertrouwen?

Dit vervolg op Het mysterieuze huis op de heuvel speelt zich af in een hele, nieuwe setting. Dit maakt het verhaal origineel en verfrissend: de auteurs scheppen een nieuwe wereld om je over te verwonderen en nieuwe karakters worden geïntroduceerd die elk hun grappige eigenaardigheden hebben. Terwijl het verhaal voortraast, leef je mee met Hedy en Spencer die beiden op hun eigen plek hun best doen om het geheim van het mysterieuze weefraam te ontrafelen. Je stelt jezelf als lezer dezelfde vragen als zij: is de Goochem te vertrouwen? Wat voor dubbele agenda heeft Cyrus? Wie is Bess daadwerkelijk? En waarom wil Beatrice steeds in Spencers buurt zijn?

Als lezer heb je natuurlijk altijd bepaalde verwachtingen bij een mysterie, maar het leukste is toch wel als de auteur vervolgens met een paar interessante plottwists komt die je niet had zien aankomen. Dat was in dit verhaal zeker het geval. Ook de opdrachten die de kinderen tot een goed einde moesten zien te brengen, vond ik vernuftig gevonden. De Kelpiekoning met zijn zingende poëzie en de bulderende, stenen reuzen voegden voldoende spanning toe aan het verhaal, maar dan wel op een andere manier dan in het eerste deel. De sfeer was minder duister en meer avontuurlijk.

Ik denk dat ik persoonlijk het eerste deel iets sterker vond, maar dat kan ook met mijn voorliefde voor oude huizen te maken hebben (die setting is nu eenmaal geknipt voor een mysterieus verhaal!). De Fantastikana zelf is een fantastisch concept, maar kon wat mij betreft wel ietsje meer uitwerking gebruiken. Er gebeurt in een korte tijd zoveel, dat het festival voor mijn gevoel een beetje onderbelicht bleef. Soms kon ik hierdoor niet helemaal goed voor me zien wat de auteurs met hun beschrijvingen bedoelden.

Niettemin vind ik het aan de andere kant ook wel weer een verademing dat het magische systeem in dit verhaal eens niet zo op de voorgrond treedt. Het gaat echt om het avontuur, en de personages die dit avontuur aangaan, zijn voor de verandering eens niet zo ‘onverslaanbaar’ en ‘magisch’, maar juist heel gewoontjes. De grappige Matt en verwaande Stan even niet meegerekend, natuurlijk (wat was ik blij dat deze aandoenlijke beesten weer terugkeerden in dit deel!).

Kortom, De landkaart van de tovenaars is een heerlijk boek om in te duiken en samen met Hedy en Spencer doorheen te razen. Er zijn genoeg elementen aan dit boek die naar meer smaken. Ik ben nu al benieuwd naar deel drie!