Grappig verhaal.

Dit boek gaat over pastoor Pelckmans, die een zondig leven leidt en daardoor, uiteraard, na zijn dood regelrecht naar de hel gaat.
De lezer moet wel wat geduld hebben, want pas op het einde van het boek vernemen we hoe de hel en de duivel eruitzien.
“Geduld is de metgezel van de wijsheid, zou Vava Ventvent zeggen, en geduld is ook wat de lezer dezes nu al een poosje moet oefenen. Geen paniek! Vertrouw op de verteller.” (blz.95)

Wat ik erg leuk vind, is dat de schrijver de lezer rechtstreeks aanspreekt:

“Nu moet er even goed worden opgelet, geachte lezer, maar voor wie een boek van deze schrijver ter hand neemt is geen zee te diep, geen berg te hoog en geen raadsel te complex, dat is geweten. De gemakzuchtigen kunnen zich desgewenst wenden tot Stefan Hertmans, Jeroen Olyslaegers of Tom Lanoye. We zijn er bijna …”
Woehaha!

En de langste zin uit boek wil ik jullie niet onthouden:
“… en doordat pastoor Pelckmans, uit hoofde van zijn beroep, als de beste kon lullen.
Als ge donderpreken kunt geven, geloofwaardig zonden kunt vergeven en mensen in hun laatste uren, na een lang leven van miserie en tegenslag, kunt doen geloven dat ze mits wat heilige olie op hun voorhoofd en kin tot in de eeuwigheid naast de gouden troon van de Schepper mogen gaan zitten, badend in geluk en niets tekortkomend, roerend in een bordje lauwe rijstpap en nu en dan een geruststellende aai over de bol van Hem ontvangend, en dat hun aards gepieker en gepruts slechts de noodzakelijke voorbereiding was op het échte leven, het eeuwige, dan kunt ge ook wel een Thaise tiener voorbij de grenscontrole krijgen, meende hij, en hij had gelijk.”