Floere, het fluwijn: onvergetelijk.

Eindelijk las ik de Vlaamse klassieker "Floere, het fluwijn", van Ernest Claes.
Wat een prachtige novelle. Het overtrof al mijn verwachtingen.
Niks oubolligs, ... wat ik toch wel een beetje vreesde. Het boek werd geschreven in 1951.
Een mooi verhaal, in een mooie taal. (Slechts 63 bladzijden.)
Citaten:
"De dag spant zijn bevend licht iedere morgen breder over de lage horizonten, en het licht knaagt dieper en dieper langs avond en morgen de randen weg van de schaarse nacht. De klaarte blijft over de donker grijs doezelschemeren boven de einders, boven de dennebossen van Okslaar, boven de heuvelen van de Vinkenberg, en dan breekt de lucht weer zuiver open voor de jonge dag." (Blz.21)
en
"De maan giet haar dode witlicht over deze onbekende wereld."
Maar, let op, het gaat er niet zo idyllisch aan toe. Het fluwijn (steenmarter) is wel degelijk een roofdier. Dus Floere gaat op jacht...
(Deze recensie gaat dus enkel over de novelle "Floere, het fluwijn", omdat die als aparte novelle, hier op hebban, niet eens kan gevonden worden als je de zoekopdracht ingeeft.)