Ik had een spannend verhaal verwacht.

Uitgeverij Orlando geeft nogal veel boeken uit die vroeger over het hoofd werden gezien.
Soms werden die boeken met recht en reden over het hoofd gezien.
Neem nu Mevrouw Caliban.  Het verhaal is saai.  Het gaat over een saaie huisvrouw (Dorothy), een stomme vriendin en een ongeïnteresseerde echtgenoot. (Met stomme vriendin bedoel ik: een zogenaamde vriendin die je de oren van je hoofd kletst met holle frases. Je kent ze wel.) Hoe maak je met zo'n drietal toch nog een leesbaar verhaal?  Aha, je zorgt ervoor dat er plotseling een grote kikkerman verschijnt in de keuken van Dorothy. Deze vrouw heeft net op de radio gehoord dat er een zeer gevaarlijke kikkerman is ontsnapt uit een of ander instituut.  Spannend!  Zou je denken.  Beangstigend? 
Maar neen.  Dorothy geeft de kikkerman gewoon onderdak in haar logeerkamer.  Dagenlang, wekenlang.  En de echtgenoot merkt daar niets van.
Hoe het afloopt met de huisvrouw, de vriendin en de kikkerman zal ik niet verklappen.  Het is een dun boek, dus las ik het helemaal uit. Maar zelfs het jubelende nawoord kon mij niet overtuigen.