Smerissen, blaffers en pegels

Het boek is voor het eerst verschenen in 1989. Dat is bijna 30 jaar geleden en dat is te merken in het taalgebruik dat nu soms komisch overkomt. Zo wordt er gesproken over blaffers, pegels, smerissen en makkers. Woorden die we nu eigenlijk niet meer gebruiken. Ook de stijl van schrijven is erg oubollig. Er wordt heel veel gebruik gemaakt van vergelijkingen zoals bijvoorbeeld: “Een smeris zonder penning is hetzelfde als een trompettist zonder mondstuk” en “Ik voelde met net zo vol leven als een troep sledehonden”. De bedoeling is waarschijnlijk om humor in het boek te brengen, maar het komt nu niet meer over. Bernie Günther, de hoofdpersoon, is ook niet erg sympathiek. Hij schiet net iets te graag, drinkt veel en is verzot op geld. Het decor van het boek: Berlijn 1936, maakt het boek interessant, maar dat is voor mij nu nog niet voldoende om het tweede deel van deze Berlijnse trilogie te lezen.