Zwevend verhaal met vreemde effecten

Dialogen zonder aanhalingstekens blijven altijd een beetje bevreemdend. Ik kan er niet aan wennen, op mij heeft dat het effect alsof ik boven het verhaal hang, dat direct contact met de personages niet mogelijk is. Alsof de dialoog niet echt plaatsvindt, maar de auteur er alleen maar een beschrijving van geeft.
Ik vermijd boeken waarin dit gebeurt dan ook zoveel mogelijk, omdat ik voor mijn gevoel nooit echt het verhaal in kan duiken, er dus ook niet bij middenin zit. Ik blijf slechts toeschouwer. Had ik gezien had dat ook Ingrid Hoogervorst van deze stijl gebruik maakt, had ik Zeeschuim waarschijnlijk niet gekocht.

Desondanks pakt het verhaal me. Hoogervorst schildert met prachtig taalgebruik, die helemaal past bij het beeld van een zwevend verhaal.

Noa en haar vriend David zijn op vakantie op een Grieks eiland als daar Jet, een jonge Nederlandse vrouw een miskraam krijgt en overlijdt. Diezelfde avond wordt Noa zwanger.

Centraal staat de moeizame relatie van Noa en David, de zware wissel die het ouderschap daarop trekt, hun onmacht en een verlangen naar liefde.
Noa is wiskundige, ze heeft iets met getallen. David is een soort artiest, met een fascinatie voor putdeksels. We volgen hen beiden afzonderlijk in afwisselende hoofdstukken. Hier tussendoor staan de brieven die Roos, tweelingzus van Jet, aan Noa schrijft,brieven die steeds indringender en later worden. Er is geen verschil in schrijfstijl tussen deze brieven en de rest van het verhaal – ook zij zijn in prachtige taal opgesteld.

Door te spelen met tijdlijnen laat Hoogervorst een surrealistische indruk achter, een tijdreisgevoel, dat het niet is, maar welweer past bij de zwevende gewaarwording die het verhaal al heeft.

Maar de karakters komen niet echt duidelijk voor het voetlicht. Ik had meer van Noa verwacht door de sterke indruk die Hoogervorst in het begin vn haar geeft. David is echt totaal ongrijpbaar en onwaarachtig onder de invloed van zijn vriend Mike.

Toch is Zeeschuim al met al een apart, op zich goed opgebouwd verhaal, zij het niet erg uitgediept, met een adembenemend, onverwacht maar mooi beschreven einde, net nadat de verhaallijnen van Noa en Roos bij elkaar gekomen zijn. Maar dan pas weten we wat Noa’s eigen tragedie is, ook al wordt veel niet gezegd of benoemd.
Een verhaal over een zoektocht naar liefde, ouderschap, over onvermogen en verlies. Maar over de betekenis van de titel tast ik in het duister.

Prometheus 2016
285 pagina’s