Je wilt niet dat het ( zo) eindigt

Ik had me als doel gesteld voor dit jaar om meer Nederlandstalige boeken te gaan lezen. Als je eens kijkt in “ de canon “van de afgelopen 30 jaar kom je vrij snel bij Hersenschimmen van Bernlef uit. Een aangrijpend verhaal waarin je een “ inkijkje” krijgt in het hoofd van iemand die aan dementie lijdt. Het vertelt het verhaal van Maarten en Vera Klein die in Amerika wonen en beiden gepensioneerd zijn.Ze lijken erg gelukkig en waarderen de kleine dingen in hun omgeving tot het onheil zich stiekem aandient Het begint met hele kleine dingen vergeetacties en vergissingen die iedereen wel eens overkomen. Al vrij snel zie je dat het alleen maar erger wordt en daarom wil je dat het boek niet eindigt.. dan blijft Maarten misschien de grootste aftakeling bespaard. Indrukwekkend was de manier waarop je “ in het hoofd van de hoofdpersoon kijkt”. Eerlijk gezegd vond ik het als lezer ook wel een beetje gênant. Ik voelde me af en toe een beetje een voyeur.
Het volgende citaat typeert volgens mij het karakter van het boek:

“ Woedend staar ik de voorkamer in. Alsof ik woorden verlies zoals een ander bloed. En dan opeens ben ik weer vreselijk bang. De aanwezigheid van alles! Ieder voorwerp lijkt me zwaarder en solider dan het hoort te zijn (misschien omdat ik er een fractie lang de naam niet meer van weet). Ik ga vlug op de bank liggen en sluit mijn ogen. Een soort zeeziekte in mijn denken lijkt het wel. Onder dit leven woelt een ander waar alle tijden, namen en plaatsen door elkaar heen spoelen en waarin ik als persoon al niet meer besta.”

Met hersenschimmen wordt maar weer eens aangetoond dat een kleine tekst een grote impact kan hebben