Hij flikt het hem weer

Of het nu een alternatief einde van de tweede wereldoorlog is of gekonkel op een conclaaf: de boeken van Robert Harris roepen bij mij altijd een combinatie van: nieuwsgierigheid, verbazing en bewondering op. Nieuwsgierig naar waar hij nu weer over schrijft, verbazing over de research in de onderwerpen en vooral bewondering hoe hij altijd weer er een boeiend boek over schrijft. Toen ik Imperium las dacht ik in eerste instantie: Hij flikt het hem weer.
Als je een spannend boek (het werden er later 3 in plaats van 1) schrijft over de Romeinse filosoof en advocaat Cicero moet je van goeden huize komen en ook dit keer maakt Harris de verwachtingen waar. Aanvankelijk dacht ik dat de verteller, Tiro, secretaris van Cicero, een fictief figuur was maar niets is minder waar. Aan de hand van Tiro worden de beginjaren van Cicero s carrière beschreven. Van eenvoudige komaf ( in een artikel in the New York Times ( 22;oktober 2006) wordt gesuggereerd dat zowel Tony Blair als Bill Clinton (twee politici die Robert Harris goed kende, een soortgelijke achtergrond hadden als Cicero en model hebben gestaan om de “ witte vlekjes” in Cicero’ s karakter in te kleuren.
Macht, weelde maar zelden schone handen
Het verhaal gaat over een dapper advocaat die corruptie legaal aanpakt en daarmee zoveel succes oogst dat een overstap naar het bestuur kan maken. Het wordt hem niet in dank afgenomen. De lezer moet wel beseffen dat op zijn zachtst gezegd democratie en recht 2000 jaar geleden toch een andere invulling hadden
In tegenstelling tot onze rechtstaat en democratie werd de gehoorzaamheid op een wel hele bijzondere manier gehandhaafd. Zo stond er op “ vadermoord” een straf die bestond eruit dat de daders die ‘worden uitgekleed, tot bloedens toe gegeseld en vervolgens samen met een hond, een haan en een adder in een zak worden genaaid en in de Tiber geworpen (pagina 35 ebook) Een heerlijk boek
De lezer zal dan ook wel begrijpen dat je als advocaat wel een bijzonder rechte rug moet hebben om integer te blijven. Wat zijn biograaf tot de verzuchting brengt: 'Als hij niet altijd naar voren komt als een toonbeeld van deugd, dan zij het zo. Macht brengt een man een hoop weelde, maar een paar schone handen behoort daar zelden toe” . Een waarheid als een koe!
Forum chatgroup of beeldbuis?
Dat ook dit boek bijna leest alsof het gisteren geschreven is komt waarschijnlijk omdat het de democratie en de menselijke natuur beschrijft die in de loop der tijd nauwelijks is veranderd. Een verschil met vroeger is dat de toeschouwers nu niet in het Forum zitten maar in een chatgroep of voor de buis.
. De “samenzwering” van zeerovers in Ostia wordt bijvoorbeeld meteen aangegrepen om vrijheden in te perken. Het boek heeft weliswaar niet zo een bloemrijk taalgebruik als Alkibiades van Ilja Leonard Pfeijffer, maar het leest als een trein. Met alle research van een tijd die ver achter ons ligt slaagde Harris erin alvast een sokkel voor een monument voor Cicero neer te zetten en hiermee een zeer breed publiek te bereiken. Het maakt benieuwd naar de andere twee delen van de trilogie of dan het monument dan ook zijn vorm krijgt.