Kwijt raken

Deze qua omvang kleine maar inhoudelijk grote roman van Hella Haasse draait om het begrip “kwijt raken” en daarmee ook de vergankelijkheid van dingen. De roman begint met een verzoek van een journalist aan een gepensioneerde kunsthistorica om informatie over een Indonesische politiek activiste die de hoofdpersoon uit de tijd kent als jeugdvriendin. Dit is de katalysator voor een min of meer gedwongen “trip down memory lane” van haar jeugd in Indonesië. Centraal staat een kist met oude foto s en documenten die de hoofdpersoon zouden kunnen helpen bij haar zoektocht. Echter de sleutel hiervan is kwijtgeraakt waardoor ze niet kan toetsen en op haar geheugen aangewezen is. De kist is zeker niet het enige dat kwijt is. De hoofdfiguur staat op het punt haar woning in te ruilen voor een rusthuis en dreigt daarmee ook veel tastbare herinneringen kwijt te raken. Maar ook de herinneringen die bij nader inzien niet correct zijn waardoor ook het verleden en de relatie met haar toenmalige vriendin “ kwijtgeraakt” tegen de achtergrond van het Indonesisch nationalisme. Ook het mogelijk kwijtraken van de echtgenoot komt steeds terug in het boek. Is het niet aan de Jappen danwel als slachtoffer van een gijzeling in de Filipijnen.
Het boek vond ik erg mooi en goed geschreven. In het begin moet je zoeken en in de loop van het boek vallen de puzzelstukjes in elkaar en daardoor is het tweede gedeelte beter leesbaar. Behalve een verhaal over kwijt raken gaat het ook over Indonesië en de verhouding Nederlanders en Indonesiërs (interculturele) vriendschap, verraad en zoektocht naar identiteit alsmede de vraag: “Hoe betrouwbaar is het geheugen?” Op het einde zit er nog een verassende “plotwending” waardoor je toch weer een andere kijk op het verhaal krijgt.