Lezersrecensie
Eerbetoon aan veerkracht!
Heather Morris’ boek over de drie zussen kwam op een bijzondere manier tot stand. Na het lezen van “De tatoeëerder van Auschwitz” nam Cibi’s zoon contact op met Morris en vroeg haar het verhaal van zijn moeder en tantes te vertellen. Morris, die op dat moment in Zuid-Afrika was voor een promotietour, besloot naar Israël te reizen om de zussen te ontmoeten in plaats van terug te keren naar Australië. Tijdens urenlange gesprekken verzamelde ze hun verhaal, waardoor ze het konden delen met de wereld.
Het boek focust grotendeels op de verschrikkingen die de zussen in Auschwitz/Birkenau doorstonden. Cibi en Livia werden er in 1942 naartoe gedeporteerd, Magda volgde in 1944.
Het beschrijft hun strijd om te overleven, de zeldzame momenten van menselijkheid, en hoe hun onderlinge liefde hen staande hield. Ze komen heel dicht bij opgeven, maar dat ze van de rand van de dood worden teruggetrokken.
Morris belicht ook Magda’s angst en schuldgevoelens terwijl ze gescheiden was van haar zussen, hoe ze omgaat met het feit dat ze niet wist wat er met hen was gebeurd of waar ze waren.
De hereniging van de zussen in Auschwitz is bitterzoet dat me met gemengde gevoelens achterliet. Enerzijds voelde ik opluchting dat ze weer samen waren, anderzijds is er het besef van de verschrikkelijke omstandigheden waarin dit plaatsvindt.
Na de bevrijding volgt Morris de zussen bij hun poging om hun leven weer op te bouwen.
Ze beschrijft hun worsteling met overlevingsschuld, Cibi’s verlies van geloof, en hoe elke zus geplaagd werd door specifieke herinneringen. Door dit verhaal vast te leggen, heeft Morris een belangrijke bijdrage geleverd aan het bewaren van deze getuigenis voor toekomstige generaties. Het boek is een eerbetoon aan veerkracht van de menselijke geest en de kracht van familiebanden in de meest extreme omstandigheden.
Dit verhaal heeft me diep geraakt, hartverscheurend maar hoopvol. Een belangrijk boek dat de gruwelen van de Holocaust op een persoonlijk en en indringende manier belicht, terwijl het ook een ode brengt aan de onverwoestbare band tussen de zussen.
Het boek focust grotendeels op de verschrikkingen die de zussen in Auschwitz/Birkenau doorstonden. Cibi en Livia werden er in 1942 naartoe gedeporteerd, Magda volgde in 1944.
Het beschrijft hun strijd om te overleven, de zeldzame momenten van menselijkheid, en hoe hun onderlinge liefde hen staande hield. Ze komen heel dicht bij opgeven, maar dat ze van de rand van de dood worden teruggetrokken.
Morris belicht ook Magda’s angst en schuldgevoelens terwijl ze gescheiden was van haar zussen, hoe ze omgaat met het feit dat ze niet wist wat er met hen was gebeurd of waar ze waren.
De hereniging van de zussen in Auschwitz is bitterzoet dat me met gemengde gevoelens achterliet. Enerzijds voelde ik opluchting dat ze weer samen waren, anderzijds is er het besef van de verschrikkelijke omstandigheden waarin dit plaatsvindt.
Na de bevrijding volgt Morris de zussen bij hun poging om hun leven weer op te bouwen.
Ze beschrijft hun worsteling met overlevingsschuld, Cibi’s verlies van geloof, en hoe elke zus geplaagd werd door specifieke herinneringen. Door dit verhaal vast te leggen, heeft Morris een belangrijke bijdrage geleverd aan het bewaren van deze getuigenis voor toekomstige generaties. Het boek is een eerbetoon aan veerkracht van de menselijke geest en de kracht van familiebanden in de meest extreme omstandigheden.
Dit verhaal heeft me diep geraakt, hartverscheurend maar hoopvol. Een belangrijk boek dat de gruwelen van de Holocaust op een persoonlijk en en indringende manier belicht, terwijl het ook een ode brengt aan de onverwoestbare band tussen de zussen.
1
Reageer op deze recensie
