Lezersrecensie
“Coppers lezen is verslavend”, en na dit deel klopt dat meer dan ooit.
Met “Een dodelijke biecht” brengen Toni Coppers, en Annick Lambert het 21ste deel uit van de populaire Liese Meerhout-reeks. Ondanks het grote aantal blijft de serie fris, spannend en actueel. Dit nieuwste deel is niet alleen een spannende thriller, maar vooral een portret van een vrouw die haar plek probeert terug te vinden.
Na een bijna fatale aanslag is commissaris Liese Meerhout nog steeds aan het herstellen. Migraine, onzekerheid en twijfel bepalen haar dagen.
Toch wil ze niets liever dan weer volwaardig meedraaien bij de Antwerpse recherche.
De bedrijfsarts houdt haar echter op kantoor, en zelfs haar vriend Matthias ziet haar liever veilig aan de zijlijn.
Net deze kwetsbaarheid maakt Liese menselijk en interessant. Coppers en Lambert geven haar herstelproces veel aandacht, waardoor je als lezer niet alleen meeleeft met de moordzaak, maar vooral met Liese’s innerlijke strijd.
Het verhaal krijgt een duistere wending wanneer Liese in het restaurant van Matthias een vrouw hoort fluisteren: “Red mij.” Niet veel later wordt deze vrouw vermist, en vrijwel gelijktijdig wordt het lichaam van een jonge priester gevonden, met een duidelijke verwijzing naar Judas.
De moordenaar verschuilt zich achter religieuze symboliek en het biechtgeheim, wat het onderzoek spannend én moreel complex maakt. De auteurs snijden gevoelige thema’s als misbruik binnen de kerk en ethische dilemma’s rond het biechtgeheim aan, zonder dat het overdreven of schokkend wordt. Dit geeft het verhaal extra diepte en onderscheidt het van de doorsnee politieroman.
De toegankelijke schrijfstijl en het sfeervolle Antwerpen als decor, samen met korte hoofdstukken, zorgen voor vaart.
Het boek is prima als standalone te lezen dankzij voldoende uitleg, terwijl vaste fans subtiele verwijzingen en karakterontwikkeling herkennen.
Dit is veel meer dan een klassieke whodunit. Toni en Annick behoren terecht tot de top van Vlaamse misdaadauteurs.
“Coppers lezen is verslavend”, en na dit deel klopt dat meer dan ooit.
Na een bijna fatale aanslag is commissaris Liese Meerhout nog steeds aan het herstellen. Migraine, onzekerheid en twijfel bepalen haar dagen.
Toch wil ze niets liever dan weer volwaardig meedraaien bij de Antwerpse recherche.
De bedrijfsarts houdt haar echter op kantoor, en zelfs haar vriend Matthias ziet haar liever veilig aan de zijlijn.
Net deze kwetsbaarheid maakt Liese menselijk en interessant. Coppers en Lambert geven haar herstelproces veel aandacht, waardoor je als lezer niet alleen meeleeft met de moordzaak, maar vooral met Liese’s innerlijke strijd.
Het verhaal krijgt een duistere wending wanneer Liese in het restaurant van Matthias een vrouw hoort fluisteren: “Red mij.” Niet veel later wordt deze vrouw vermist, en vrijwel gelijktijdig wordt het lichaam van een jonge priester gevonden, met een duidelijke verwijzing naar Judas.
De moordenaar verschuilt zich achter religieuze symboliek en het biechtgeheim, wat het onderzoek spannend én moreel complex maakt. De auteurs snijden gevoelige thema’s als misbruik binnen de kerk en ethische dilemma’s rond het biechtgeheim aan, zonder dat het overdreven of schokkend wordt. Dit geeft het verhaal extra diepte en onderscheidt het van de doorsnee politieroman.
De toegankelijke schrijfstijl en het sfeervolle Antwerpen als decor, samen met korte hoofdstukken, zorgen voor vaart.
Het boek is prima als standalone te lezen dankzij voldoende uitleg, terwijl vaste fans subtiele verwijzingen en karakterontwikkeling herkennen.
Dit is veel meer dan een klassieke whodunit. Toni en Annick behoren terecht tot de top van Vlaamse misdaadauteurs.
“Coppers lezen is verslavend”, en na dit deel klopt dat meer dan ooit.
1
Reageer op deze recensie
