Even doorbijten, maar een Netflixseriewaardig verhaal

De kleuren van het donker van Chris Whitaker. Een boek waarover de meningen heel verdeeld zijn. You love it or you hate it. En ook ik weet eigenlijk nog steeds niet wat ik van het boek vind.

Het is een enorm dikke pil van 600 bladzijdes en dat is eigenlijk zo'n 200 bladzijdes te veel. Het boek begint goed met voldoende spanning; je wil weten wat er is gebeurd en hoe het verder gaat. Het tussenstuk is echter traag en het sleept zich voort. Er wordt veelvuldig gebruik gemaakt van bijvoeglijke naamwoorden en uitgebreide beschrijvingen, maar ook weer mooie poëtische zinnen. Door de filmische beschrijving komt het verhaal echter wel tot leven. Uiteindelijk vallen in de laatste 150 bladzijdes de puzzelstukjes op zijn plaats.

Het verhaal beslaat een paar decennia en je ziet de personages opgroeien. Je voelt de vriendschap en de loyaliteit tussen de personen onderling. En je merkt dat op het eerste gezicht goed gedrag fout kan zijn en andersom. Gooi er nog een paar flinke plottwists tegen aan en je hebt een boek dat eigenlijk in geen enkel genre te plaatsen is, maar heel goed verfilmd kan worden tot een Netflix-serie. Het boek is zeker niet geschikt voor iedereen, maar op mij heeft het toch wel indruk gemaakt.