Lezersrecensie
Onverwacht een pleidooi voor meer warmte in de samenleving. (4,5*)
Over het boek
Het zit Joan Aiguader niet mee. Als free lance journalist is het leven geen rozengeur en maneschijn. Door zijn onoplettendheid wordt de veronderstelde grandioze scoop over de aangespoelde vluchtelinge èèn grote afgang. Slachtoffer 2117 op het strand in Ayia Napa op Cyprus is niet verdronken aangespoeld maar ze is het slachtoffer van een brute moord.
Hij en met hem de hele redactie van 'Hores del día' staat voor joker. Ze was in haar nek gestoken, tussen de derde en vierde nekwervel, met zo'n lang ding. Ook het eerste aangespoelde lijk, was niet wat het moest zijn: geen vluchteling maar de leider van een terreurcel.
Joan wordt op straat gezet, met vijf duizend euro.
Hij heeft veertien dagen de tijd om uit te zoeken wat er aan de hand is. Alleen. Geen enkele collega wil er zijn handen aan branden.
Carl is nu 53 en het eigenlijk goed zat op afdeling Q. Hij heeft geen zin meer in die klotezooi, die bergen energie en tijd kostten, alleen omdat de andere afdelingen hun eigen zaakjes niet fatsoenlijk kunnen afronden.
Assad ontdekt bij Rose wie nummer 2117 is. Zijn hart slaat op hol. Assad wil de dader te pakken krijgen, wat het ook moge kosten en hoe hoog de prijs ook mag zijn. Hij beseft niet waar hij aan begint.
Het begin van een odyssee, een zoektocht, een zwerftocht, een wraaktocht waarbij het centrale thema de strijd van goed tegen kwaad is, door Jussi Adler-Olsen uitgesmeerd over 477 bladzijden en zich afspelend op pikzwarte locaties in Irak en culminerend in het fantastische decor van de Kaiser Wilhelm Gedächtniskirche, de holle kies aan de Kurfüstendamm, hartje Berlijn.
Conclusie
In 2008 las ik ' De vrouw in de kooi', wat achteraf het eerste deel bleek te zijn van een sterke serie gebouwd rondom inspecteur Carl Mörck en zijn team. Een raar clubje mensen. Maar ze lossen wel onopgeloste zaken van andere afdelingen op. Met een milde schrijfstijl worden de gruwelijkste zaken beschreven, opgelost en dat laatste met veel humor beschreven. Adler-Olsen slaagt er als een van de weinige in om humor een volwaardige plaats in zijn boeken te geven. Deze thriller is daarop een uitzondering. De verschrikkelijke oorlogen in het Midden-Oosten hebben een desastreuze invloed op èèn bepaald lid van deze elite eenheid onder de speurders.
Maar ook in het team is niet alles wat het lijkt. We weten nu alles over Rose, de excentrieke secretaresse ( ' Selfies'). In deze thriller wordt het verleden van Assad bloot gelegd. En hoe! Voor het eerst overheerst de donkerte en duisternis boven de lichtheid van het bestaan in dit ijzersterke verhaal.
De hoofdpersonen hebben hier en daar ingewikkelde verhoudingen en achtergronden. Adler-Olsen kan het vele thrillers lang laten duren vooraleer iemand uit de kast komt. Overigens deze laatste opmerking dient u niet (verkeerd) te interpreteren, zoals te doen gebruikelijk is in het maatschappelijk verkeer, maar zoals ie bedoeld is, recht voor z'n raap derhalve.
Assad komt uit de kast en hoe. Assad vertelt zijn verhaal, een verschrikkelijk verhaal uit een verschrikkelijk land, waar geweld telt en een mensenleven niets waard is, waar executies en ophangingen aan de orde van de dag zijn. en waar herinneringen aan geluk het hoogst haalbare zijn. Irak dus. De man met de baard, zijn tegenstrever is Abdul Azim oftewel Ghaalib, een moordenaar pur sang, een ex-gevangenenbewaarder met alternatieve bevoegdheden van ‘The Bagdad correctional facility, annex 1, Abu Ghraib prison’, een wrede Arabische terrorist, met een enorme haat jegens die witte honden, eigenlijk jegens iedereen die niet in zijn straatje past.
Het buiten de centrale verhaallijn vallende smerige sprookje over Alexander bevat de grote, sociale, ontzettend goed verpakte boodschap van deze thriller: de maatschappelijke onverschilligheid en kilheid zullen onherroepelijk als een boemerang op diegenen terugslaan, die ze opgeroepen hebben.
' Stilte is het wapen boven alle wapens', had hij iemand horen zeggen. Relaties gingen kapot aan stilte, vrienden verdwenen bij stilte. Het beste wapen tegen politici was stilte en pas daarna kwam de leugen’.
Met andere woorden :een intelligent en onverwacht pleidooi voor meer warmte in de samenleving. En Rose moet het in de praktijk brengen!!!
Jussi Adler-Olsen op z’n best.
Het zit Joan Aiguader niet mee. Als free lance journalist is het leven geen rozengeur en maneschijn. Door zijn onoplettendheid wordt de veronderstelde grandioze scoop over de aangespoelde vluchtelinge èèn grote afgang. Slachtoffer 2117 op het strand in Ayia Napa op Cyprus is niet verdronken aangespoeld maar ze is het slachtoffer van een brute moord.
Hij en met hem de hele redactie van 'Hores del día' staat voor joker. Ze was in haar nek gestoken, tussen de derde en vierde nekwervel, met zo'n lang ding. Ook het eerste aangespoelde lijk, was niet wat het moest zijn: geen vluchteling maar de leider van een terreurcel.
Joan wordt op straat gezet, met vijf duizend euro.
Hij heeft veertien dagen de tijd om uit te zoeken wat er aan de hand is. Alleen. Geen enkele collega wil er zijn handen aan branden.
Carl is nu 53 en het eigenlijk goed zat op afdeling Q. Hij heeft geen zin meer in die klotezooi, die bergen energie en tijd kostten, alleen omdat de andere afdelingen hun eigen zaakjes niet fatsoenlijk kunnen afronden.
Assad ontdekt bij Rose wie nummer 2117 is. Zijn hart slaat op hol. Assad wil de dader te pakken krijgen, wat het ook moge kosten en hoe hoog de prijs ook mag zijn. Hij beseft niet waar hij aan begint.
Het begin van een odyssee, een zoektocht, een zwerftocht, een wraaktocht waarbij het centrale thema de strijd van goed tegen kwaad is, door Jussi Adler-Olsen uitgesmeerd over 477 bladzijden en zich afspelend op pikzwarte locaties in Irak en culminerend in het fantastische decor van de Kaiser Wilhelm Gedächtniskirche, de holle kies aan de Kurfüstendamm, hartje Berlijn.
Conclusie
In 2008 las ik ' De vrouw in de kooi', wat achteraf het eerste deel bleek te zijn van een sterke serie gebouwd rondom inspecteur Carl Mörck en zijn team. Een raar clubje mensen. Maar ze lossen wel onopgeloste zaken van andere afdelingen op. Met een milde schrijfstijl worden de gruwelijkste zaken beschreven, opgelost en dat laatste met veel humor beschreven. Adler-Olsen slaagt er als een van de weinige in om humor een volwaardige plaats in zijn boeken te geven. Deze thriller is daarop een uitzondering. De verschrikkelijke oorlogen in het Midden-Oosten hebben een desastreuze invloed op èèn bepaald lid van deze elite eenheid onder de speurders.
Maar ook in het team is niet alles wat het lijkt. We weten nu alles over Rose, de excentrieke secretaresse ( ' Selfies'). In deze thriller wordt het verleden van Assad bloot gelegd. En hoe! Voor het eerst overheerst de donkerte en duisternis boven de lichtheid van het bestaan in dit ijzersterke verhaal.
De hoofdpersonen hebben hier en daar ingewikkelde verhoudingen en achtergronden. Adler-Olsen kan het vele thrillers lang laten duren vooraleer iemand uit de kast komt. Overigens deze laatste opmerking dient u niet (verkeerd) te interpreteren, zoals te doen gebruikelijk is in het maatschappelijk verkeer, maar zoals ie bedoeld is, recht voor z'n raap derhalve.
Assad komt uit de kast en hoe. Assad vertelt zijn verhaal, een verschrikkelijk verhaal uit een verschrikkelijk land, waar geweld telt en een mensenleven niets waard is, waar executies en ophangingen aan de orde van de dag zijn. en waar herinneringen aan geluk het hoogst haalbare zijn. Irak dus. De man met de baard, zijn tegenstrever is Abdul Azim oftewel Ghaalib, een moordenaar pur sang, een ex-gevangenenbewaarder met alternatieve bevoegdheden van ‘The Bagdad correctional facility, annex 1, Abu Ghraib prison’, een wrede Arabische terrorist, met een enorme haat jegens die witte honden, eigenlijk jegens iedereen die niet in zijn straatje past.
Het buiten de centrale verhaallijn vallende smerige sprookje over Alexander bevat de grote, sociale, ontzettend goed verpakte boodschap van deze thriller: de maatschappelijke onverschilligheid en kilheid zullen onherroepelijk als een boemerang op diegenen terugslaan, die ze opgeroepen hebben.
' Stilte is het wapen boven alle wapens', had hij iemand horen zeggen. Relaties gingen kapot aan stilte, vrienden verdwenen bij stilte. Het beste wapen tegen politici was stilte en pas daarna kwam de leugen’.
Met andere woorden :een intelligent en onverwacht pleidooi voor meer warmte in de samenleving. En Rose moet het in de praktijk brengen!!!
Jussi Adler-Olsen op z’n best.
1
Reageer op deze recensie
