Niet helemaal wat ik had verwacht

Emmelie Arents had met ‘Het Hart van de Adelaar’ een ijzersterk debuut neergezet. Logischerwijs was ik ook nieuwsgierig naar haar tweede boek, hoewel het concept me in eerste instantie niet per se aansprak. Helaas viel het boek me wat tegen, om andere redenen dan ik van te voren had gedacht.

We volgen het verhaal van twee broers, Taran en Amir. Taran bewijst een meesterdief te zijn wanneer hij van Gifoog weet te stelen. Zijn laatste diefstal verandert echter in een drama wanneer ze zijn tweelingbroer Amir op pakken. Amir besluit mee te doen mee te doen aan het Labyrint: een magisch spel waarin criminelen vechten voor hun vrijheid. Vastberaden om zijn broer te redden, raakt Taran steeds dieper verstrikt in de geheimen van het land.

De schrijfstijl van Arents is ontzettend mooi. Dat viel me al op in haar eerste boek, en dat stelt in dit boek ook zeker niet teleur. Ze weet je met haar creatieve beeldspraak te betoveren, terwijl je ondertussen door het verhaal vliegt door haar vlotte manier van schrijven.
Ook is het knap hoe ze een hele fantasie wereld kan bedenken en dit begrijpelijk en sfeervol weet neer te zetten. De begrippenlijst in het begin van het boek was een aangename toevoeging, maar zelfs zonder is het verhaal prima te volgen.

De personages daarentegen vond ik wat vlak, waardoor de plottwists (zeker op het einde) niet helemaal bij me binnenkwamen. Zo raakte ik ook een beetje in de war toen er vanuit een derde personage ineens verteld werd die je als lezer nog maar een paar keer voorbij zag komen.

"Er waren dingen gebeurd tussen de twee broers, net zoals Amir en ik een geschiedenis hadden," werd er op een gegeven moment gezegd. Dit was dan ook het punt dat ik bij mezelf afvroeg: welke geschiedenis precies dan? Behalve van twee broers die in armoede hebben geleefd, hun moeder verloren en verschillende karakters hebben.
Ook wanneer er iets belangrijks werd verteld aan iemand waarvan ik dacht: ‘Dit moet hem heel veel pijn doen.’ Werd het een beetje lauw afgedaan. Ik miste wat emoties hier en daar.

De voornaamste reden waarom ik een beetje teleurgesteld raakte, was omdat het boek zijn belofte niet nakwam. Op de flaptekst wordt gesproken over het Labyrint en het spel waar Amir moest meedoen, maar de feitelijke spelen kwamen pas op het einde aan bod en werden bovendien binnen 30 bladzijden verwerkt. En laten we eerlijk wezen: Emmelie heeft de lat ook wel enorm hoog gelegd met zo’n fantastisch debuut.

De teleurstellingen terzijde, zat het einde boordevol verrassende plottwists en wilde je gewoon doorlezen om erachter te komen hoe het verhaal van Taran en Amir zou gaan eindigen. Al met al heb ik dus wat gemengde gevoelens over het boek, maar dat Emmelie talent heeft is zonder twijfel duidelijk!