Lezersrecensie
Ik wil geen partij kiezen in dit slot!
Na het spannende verhaal van Harper en Rhen (Een Vloek zo Eenzaam) en het ontzettend gave vervolg met Grey en Lia Mara (Een Hart zo Vurig), wachtte ik al… vurig… op het slot van deze betoverende trilogie. En in dit deel heeft Kemmerer deze geliefde personages lijnrecht tegenover elkaar gezet! Ik kan niets anders zeggen dan dat het een goed einde was van een betoverend avontuur. (Maar ik ga er natuurlijk toch nog even wat dieper op in.)
Disclaimer: Deze recensie kan spoilers bevatten voor deel 1 en 2.
Wat ik zo ontzettend knap vind van (goed geschreven) series, is dat je weer volledig de fictieve wereld in kan duiken, zélfs als het een tijdje geleden is dat je het vorige deel hebt gelezen. Voor mij was het zeker wel weer een halfjaartje geleden dat ik een Hart zo Vurig heb gelezen. Nu heb ik (als het op verhalen aan komt) een uitstekend geheugen, maar zelfs als je dat niet hebt, was het makkelijk om het verhaal weer te volgen. Kemmerer heeft door de dialogen en monologen een samenvatting van de gebeurtenissen verweven, zonder dat het infodumping genoemd kan worden. Dit gebeurt niet alleen aan het begin, maar soms ook op verschillende plekken later in het verhaal. Je hoeft dus niet eerst te zitten piekeren wie wie is, of wat er nou precies is gebeurd.
In deel 2 heb je als lezer een belangrijk onderdeel gemist: de gevoelens van Rhen en Harper, nadat Rhen Grey had laten martelen. Het was dan ook heel fijn dat dit punt meteen werd aangesneden aan het begin van het verhaal. De romantiek, gevoelens en (interne) conflicten spelen in de eerste helft zeker een grote rol. Hierdoor kon je goed inleven in de personages en voelen ze heel reëel aan, maar aan de andere kant ging het verhaal daardoor wat langzamer.
Vanaf de tweede helft kom je weer in een stroomversnelling. Je ervaart de verschrikkingen bijna persoonlijk, en omdat je de personages zo goed hebt leren kennen inmiddels, wil je wel met ze meejanken. Is het einde te voorspellen? Ja, enigszins. Heel verrassend of van plottwists durf ik niet te spreken, en tóch zou ik het niet anders hebben gedaan. Voor mij voelde dit dan ook als een heel fijn einde. Alles is zo’n beetje afgesloten, al laat Kemmerer nog wel íéts open, voor eventuele boeken in de toekomst. Niet op een storende manier, maar zeker wel dat het smaakt naar meer!
[Deze recensie is oorspronkelijk gepubliceerd op: https://bookstagraphics.com/boekrecensie/recensie-een-eed-zo-duivels-brigid-kemmerer/ ]
Disclaimer: Deze recensie kan spoilers bevatten voor deel 1 en 2.
Wat ik zo ontzettend knap vind van (goed geschreven) series, is dat je weer volledig de fictieve wereld in kan duiken, zélfs als het een tijdje geleden is dat je het vorige deel hebt gelezen. Voor mij was het zeker wel weer een halfjaartje geleden dat ik een Hart zo Vurig heb gelezen. Nu heb ik (als het op verhalen aan komt) een uitstekend geheugen, maar zelfs als je dat niet hebt, was het makkelijk om het verhaal weer te volgen. Kemmerer heeft door de dialogen en monologen een samenvatting van de gebeurtenissen verweven, zonder dat het infodumping genoemd kan worden. Dit gebeurt niet alleen aan het begin, maar soms ook op verschillende plekken later in het verhaal. Je hoeft dus niet eerst te zitten piekeren wie wie is, of wat er nou precies is gebeurd.
In deel 2 heb je als lezer een belangrijk onderdeel gemist: de gevoelens van Rhen en Harper, nadat Rhen Grey had laten martelen. Het was dan ook heel fijn dat dit punt meteen werd aangesneden aan het begin van het verhaal. De romantiek, gevoelens en (interne) conflicten spelen in de eerste helft zeker een grote rol. Hierdoor kon je goed inleven in de personages en voelen ze heel reëel aan, maar aan de andere kant ging het verhaal daardoor wat langzamer.
Vanaf de tweede helft kom je weer in een stroomversnelling. Je ervaart de verschrikkingen bijna persoonlijk, en omdat je de personages zo goed hebt leren kennen inmiddels, wil je wel met ze meejanken. Is het einde te voorspellen? Ja, enigszins. Heel verrassend of van plottwists durf ik niet te spreken, en tóch zou ik het niet anders hebben gedaan. Voor mij voelde dit dan ook als een heel fijn einde. Alles is zo’n beetje afgesloten, al laat Kemmerer nog wel íéts open, voor eventuele boeken in de toekomst. Niet op een storende manier, maar zeker wel dat het smaakt naar meer!
[Deze recensie is oorspronkelijk gepubliceerd op: https://bookstagraphics.com/boekrecensie/recensie-een-eed-zo-duivels-brigid-kemmerer/ ]
1
Reageer op deze recensie
