Betoverend debuut, op wat issues na

= Wat een wereld! =
Om te beginnen met het positieve: mijn complimenten voor de worldbuilding. Althans, in het begin van het verhaal. Het is een ontzettend lastige opgave om een fictieve wereld goed over te brengen op je lezer, terwijl je de aandacht niet laat verslappen. Ik was in ieder geval heel erg geboeid om deze nieuwe, sprookjesachtige wereld te betreden. Helaas – en daar begint mijn kanttekening – ging het wel erg lang door. Er zijn zo ontzettend veel namen, voorwerpen, locaties, volken en dergelijke die je leert kennen en probeert te onthouden, dat je er op een gegeven moment een beetje overweldigd door wordt. Na 1/3 van het verhaal denk je dat het wel minder wordt – je weet alles inmiddels wel, toch? Niet dus. En dat maakte het voor mij iets té, waardoor halverwege het verhaal mijn aandacht wat verslapte en ik op het einde ergens opgelucht was. Niettemin is het wel erg knap dat je zo’n rijke fantasie hebt dat je zo’n wereld neer kan zetten. Het is duidelijk dat Ringelberg precies weet hoe Phauns wereld in elkaar steekt.

= Matige ontwikkeling personages =
Er is een groot contrast waar te nemen als het gaat om de ontwikkeling van de personages. Céli en Noova waren verreweg mijn favoriet. Ondanks dat je niet per se het grootste deel van het boek met ze doorbrengt, voelden zij het meest echt aan. Het meest ‘rond’. In de kleine interacties die je met ze hebt, komt veel emotie vrij en leer je ze al heel goed kennen. Daarentegen voelde de hoofdpersonage Phaun aan het einde van het boek voor mij nog steeds een klein beetje vlak. Kojvo daarentegen was dan wel weer interessant, maar Yrie… Daar heb ik wat moeite mee, wat mede komt door het gehaaste middenstuk en slot.

= Goede opbouw, gehaaste reis =
Zoals ik al aangaf was vond ik het begin van het boek heel goed geschreven, maar halverwege begon ik er problemen mee te krijgen. Voor mij voelde het alsof de auteur heel graag (en heel snel) het verhaal af wilde hebben, waardoor de ontwikkeling van de personages en de onderlinge relaties niet goed tot hun recht kwamen. Om Yrie weer even aan te halen, vond ik het heel bijzonder dat Phaun na enkele bladzijden al sprak over haar als haar ‘vriendin’, terwijl dit voor mij helemaal niet terecht was. Een échte vriendschap bouw je niet eventjes op, toch klampte Phaun zich daar heel erg aan vast. Ik voelde het gewoon echt niet, waardoor de climax voor mij ook wat slap aan voelde. En dat is jammer, want ik denk dat als er meer tijd was besteed aan dit aspect van het verhaal, de climax veel sterker over zou komen op de lezer.

= Taalgebruik =
Sorry, ik laat mijn kritische blik ook nog even vallen op de schrijfstijl en dan met name het taalgebruik. Want wat me soms stoorde was dat Phaun heel erg formeel klonk op bepaalde momenten, met wat dure woorden hier en daar, terwijl ze een jonge Elfyn is – denk ik? Leeftijden worden niet echt genoemd. En vervolgens antwoordt een oude heler met ‘Dikke prima.’ … Sorry, wat? Het voelde totaal misplaatst, want hij kwam niet op mij over als een hippe opa. Nergens in het verhaal vind je ook deze tone of voice.

= Ondanks wat issues wel vermakelijk =
Toch kan ik niet anders zeggen dan dat het boek wel vermakelijk was om te lezen, ondanks bovengenoemde issues. Inmiddels is het directe vervolg ‘Als het duister roept’ uit. Ik hoop dat dit boek me meer diepgang en antwoorden geeft waar ik zo naar verlang. Want de wereld en het idee is echt heel tof!