Rijke natuur als balsem voor de ziel

Mary Mason is 77 jaar. Ze is ziek en weet dat de dood niet lang meer op zich laat wachten. Haar huwelijk met de vuurtorenwachter Jack waardeert ze met tevredenheid. Er waren moeilijke tijden, maar ook gelukkige. Nu, op het eind van haar leven, weet ze twee dingen zeker: ze wil niet sterven in een verzorgingstehuis, en ze moet haar schuld inlossen c.q. vergeving zoeken bij haar overleden man Jack. Daarom gaat ze terug naar Bruny, het eiland voor de kust van Tasmanië, waar ze met haar gezin in het vuurtorenwachtershuisje heeft gewoond. Daar moet ze ook beslissen wat ze met de brief doet, die ze onlangs heeft gekregen met het verzoek die aan de geadresseerde te geven.

De tweede verhaallijn gaat over haar jongste zoon Tom. Net als Mary, voelt hij zich sterk verbonden met de natuur. Tom heeft twee zomers en een winter op Antarctica gewerkt om de hypotheek te kunnen aflossen. Een ervaring die hem in de ziel is gekropen en hem zijn huwelijk heeft gekost.

Karen Viggers, van oorsprong “wildlife” dierenarts, is een Australische auteur. Voor dit boek (haar tweede roman) heeft ze twee zomers op Antarctica doorgebracht. Ze beschrijft het reilen en en zeilen in zo’n andere wereld, die je blijkbaar op een bepaald zielsniveau verandert: je wilt weer terug.

“Over de ijsvlakte hing een overweldigende stilte. Daar heb ik voor het eerst het geluid van de stilte gehoord, een schitterende verdovende pijn die me in mijn ziel raakte.”

Karen heeft een prettige schrijfstijl en weet haar karakters trefzeker neer te zetten. Ze verhaalt uitgebreid over de natuur van zowel Antarctica als van Bruny. De manier waarop ze dit doet, dwingt je mee te gaan ademen met de traagheid van het landschap, de luchten, de rollende golven, het licht, de dieren. Mary en Tom vinden troost in de overweldigende en rijke natuur. Het is een constante in hun getergde levens.

Een prachtig verhaal over twee mensen met een bloedend hart, voor wie de natuur als balsem voor de ziel werkt. Jammer dat er geen epiloog is opgenomen. Hoewel het verhaal gaat over de vrouw van de vuurtorenwachter, was een epiloog m.b.t. Tom op zijn plek geweest. Het is nu een beetje een abrupt einde.