Wat een mooi verdwaal verhaal!

Atman, ook wel At genoemd, heeft wel een sleutel van zijn huis, maar weet niet meer waar zijn huis is. Hij vraagt het aan een man, maar die heeft geen tijd. En Atman weet nog steeds niet waar zijn huis is. Dan vraagt hij het aan een vrouw en dan gaat hij ineens naar een andere plek. Is hij dan bang om zichzelf kwijt? Hoe moet hij nu zijn huis toch weer vinden?

(Neem dit van mij aan, een belangrijke les:
vergeet nooit waar je woont, vergeet nooit je adres.)

Toen raakte mijn kont
dat bedje van mos
en zat ik waar ik wilde:
hoera op de grond
in ergens een bos, of nee dus: een woud
waarvan ik met mijn ogen dicht wist
dat het een naam had en dat het er oud was
en trouwens ook koud.

Atman is een mooi boek met prachtige dichtzinnen. Bart Moeyaert schreef dit boek. Hij weet op een kunstige manier de woorden aan elkaar te breien. Het leest gemakkelijk weg, al denk je over meerdere passages wel eens wat langer na, want die zijn gewoonweg prachtig! De illustraties zijn ook echt geweldig! Ze zijn gemaakt door Mark Janssen. Ik ben dol op zijn werk. Het is lekker kleurrijk, maar niet te fel. De tekeningen lijken ook vrij eenvoudig, maar vergis je niet! Er is zeker goed over nagedacht. Het boek blijft me bij, omdat ik op de laatste bladzijde iets las. Daar dacht ik nog eens een tijdje over na. Heerlijk om er ook nog even in terug te bladeren. Uiteindelijk deed het verhaal me een beetje denken aan het werk van Simon van der Geest. Ook hij is echt een woordkunstenaar. Na het lezen van dit boek ga ik zeker op zoek naar nog wat meer boeken van Bart Moeyaert. En jij?