Uit de roze wolk kwam de bliksem

Lieselot Mariën staat met “Als de dieren” op de shortlist van De Bronzen Uil 2025. Het verhaal heeft geen plot, maar wel één duidelijk thema: een postnatale depressie. De ik-vertelster haakt haar belevenissen aan de mythe van Inanna die naar de onderwereld afdaalt om een vrouw te zoeken met wie ze was vergroeid en van wie ze toch is gescheiden.

De auteur deelt haar vertelling in aan de hand van de zeven poorten waardoor Inanna gaat: iedere keer moet ze een attribuut afgeven, een deel van haar identiteit en macht, tot ze naakt haar diepste angsten onder ogen kan zien. Zo hoopt de kersverse moeder meer inzicht te krijgen in wat haar overkomt, want toen de navelstreng werd doorgeknipt, voelde ze zich leeg. Ze zag geen roze wolk, maar hoorde wel voortdurend haar baby die huilde als de middernachtzon.

‘Ik had verwacht dat een bevalling een horizon was, waar je voorbij moest om het landschap erachter te kunnen zien. Ik had niet gedacht dat het een klip was, waar je af kon donderen, de diepte in.’

De term ‘postnatale depressie’ wordt geen enkele keer genoemd. In plaats daarvan wordt geprobeerd om met beelden duidelijk te maken, wat het is. Ze bevindt zich op een fantoomplek en moet haar kind – dat ze regelmatig rechtstreeks aanspreekt – de weg tonen die ze zelf is kwijtgeraakt. Hoe meer poorten, hoe donkerder de gedachten. Misschien had ze geen moeder mogen worden? Zou het voor haar kind en Hannes beter zijn als ze verdwijnt?

‘Misschien vallen de woorden uit de zinnen als dode vogels uit de lucht, zwerven de letters als roetdeeltjes door de straten, zetten ze zich af op de binnenkant van onze longen, zodat we langzaam stikken van de klankloze vragen.’

Poëtische zinnen omfloersen donkere gedachten, de schrijfstijl is debuutoverstijgend. De kracht van de roman zit bovendien in de eerlijkheid van het relaas, het zich durven blootgeven. Het is een noodzakelijk boek dat een taboe doorbreekt: niet iedere kersverse moeder zweeft op een roze wolk. Voor sommige vrouwen is het een staalharde leerschool waardoor het zodanig knettert in hun hoofd dat ze niet meer helder kunnen denken.

“Voor mij was het moederschap iets wat ik te verwerven had, als een vreemde taal vol ingewikkelde klanken en geforceerde wendingen.”

Een aanrader niet enkel voor (aanstaande) moeders, maar ook voor alle anderen die willen weten, wat een realistische inkleuring van het moederschap is. Zou het niet fantastisch zijn, mocht een vader dit lezen en zo zijn vrouw beter begrijpen en steunen?