Zó moet literatuur zijn

Een fonkelende roman over een vrek genaamd Gijselhart en zijn disfunctionele kinderen. Dat klinkt niet per se als een interessant verhaal, maar laat het aan een woordtovenaar als Kellendonk over om er magistrale literatuur van te maken. Kellendonks taalgebruik is ongeëvenaard, banaal en poëtisch tegelijk, zeer zintuiglijk bovendien. Een korte passage (van de eerste pagina nota bene!): "Hij begreep niet helemaal waarom hij zich door dat woord gestreeld voelde en sloop nogmaals naar het raam. Het gras leek wel ijzervijlsel, zo heiig was het in de tuin, het jonge boomblad blikkerde metaalachtig, de perebomen [sic] met hun stijf gebalde knoppen leken van gietijzer." In een paar zinnen weet Kellendonk de tuin zó treffend te omschrijven dat het lijkt alsof ik daar door dat ijzervijlsel dwaal, dat ik zin krijg om zo'n gietijzeren knop van een tak te plukken, gewoon om te kijken of de knop écht zo zwaar is als hij omschreven wordt. En dan heb je nog 186 pagina's van dit moois te gaan. Ik las het in een zucht uit, sloeg de laatste bladzijde om en dacht: zó moet literatuur zijn.