Moeilijk weg te leggen

Ik mocht het prachtige boek Azerty - uitgave 2019 lezen. Met dank aan Hamley Books en de leesclub Boekvonnis bij Thrillerlezers.

Marijn wordt als 8-jarige jongen ontvoerd, terwijl hij aan zijn oudere broer Kris werd toevertrouwd. Wanneer hij na weken kan ontsnappen blijkt dat er een onherstelbare breuk is ontstaan tussen de beide broers.
Een goede twintig jaar later erven beide broers een kasteel van een voor hen onbekende oudoom. Zal hun band worden hersteld wanneer ze samen met Marijns vriendin Louise hun intrek nemen in het kasteel?
Alvast goed voor heel wat uurtjes leesplezier.
Alles begint bij de prachtige cover, met de antieke typemachine, de foto van het kasteeltje,
de ondertitel
“Niemand komt je redden”.

Het boek is opgebouwd uit 4 grote delen, elk ervan weer onderverdeeld in verschillende hoofdstukken.
In deel één wordt Marijn als het ware onder de ogen van zijn broer meegenomen, door psychiatrische patiënte Rina. De wanhoop van zowel Rina – het waarom ze het doet – en de angst van de achtjarige Marijn wordt mooi beschreven.
Als lezer kun je zowat zijn angst voelen, de wanhoop van zijn ouders en het schuldgevoel van zijn broer.
“ Een kille hand knijpt zijn hart tot moes”

In deel 2, ondertussen 24 jaar verder, loopt alles wat trager.
Wanneer oudoom Oscar sterft en de broers opneemt in zijn testament, en ze hun intrek nemen in kasteel Zuylenborg, worden nieuwe personages geïntroduceerd, die allen wel wat zonderlinge trekjes hebben. Op het eerste zicht hebben ze allen het beste voor met de broers, maar of dat echt zo is, is nog maar de vraag.
Er wordt ook veel aandacht besteed aan de verhouding tussen Marijn, zijn vriendin Louise en broer Kris. Wordt hun band beter nu ze gedwongen onder hetzelfde dak wonen? Vindt Marijn wat meer rust en raakt Kris weer aan het schrijven?
“Ze waren verleerd om naast broers, vrienden te zijn”

Waar deel 2 misschien een beetje vaart mist, begint het vanaf deel 3 toch spannender te worden.
Als lezer ga je je steeds meer afvragen of iedereen wel oprecht is. Sandra slaagt erin om ook de sympathieke personages verdachte trekjes te geven. Daardoor wordt de spanning opgebouwd naar het einde toe, om dan in deel 4 tot een climax te komen.
Of alles goed afloopt? Daarvoor moet je Azerty lezen.
Wie alles heeft beraamd? In de epiloog wordt alles duidelijk.
“Alle puzzelstukken vallen in elkaar”

Ik heb enorm genoten van het boek. Alles begon bij de prachtige cover. De layout : die toetsen bovenaan die de pagina’s nummeren. De typemachine bij het begin van een nieuw onderdeel vond ik ook heel tof. En de quotes (wel een kenmerk bij Sandra – al bij meerdere boeken gezien).
De langzaam opgebouwde spanning. Dit keer had ik al vrij snel een vermoeden, maar toch slaagde Sandra erin me nog te laten twijfelen aan iedereen. En dan die epiloog, die me toch wel een “O jee” ontlokte.
Boek krijgt van mij 4 sterren.