Knap debuut

Elke Emmermann weet met Welkom in onze duisternis een intrigerend en gelaagd verhaal neer te zetten dat zich ergens tussen thriller, psychologisch drama en zelfs een vleugje sciencefiction beweegt. Het valt meteen op hoe zorgvuldig Elke haar personages introduceert en hoe ze met kleine details spanning en diepgang weet te creëren.

Het eerste deel van het boek is rustig van toon en ritme. Elke neemt uitgebreid de tijd om de lezer kennis te laten maken met de twee centrale vrouwen in het verhaal. Dat langzame tempo werkt in haar voordeel: het geeft ruimte voor karakterontwikkeling en zorgt ervoor dat de lezer zich echt in hun gedachten en emoties kan verplaatsen. Toch is het ook een risico, sommige lezers zullen in het begin even geduld moeten hebben, want de plot komt pas halverwege echt op stoom. Zodra het tempo aantrekt, voelt het verhaal als een diesel die langzaam op gang komt en vervolgens niet meer te stoppen is.

Vanaf het moment dat Calista wordt ontvoerd, verandert de toon van het boek drastisch. De spanning neemt toe en de gebeurtenissen volgen elkaar in rap tempo op. Hier toont Elke haar talent voor het creëren van urgentie en beklemming; de lezer wordt meegezogen in een web van angst, wantrouwen en morele dilemma’s. De overgang naar meer thrillerachtige scènes is vloeiend gedaan, al gaat de versnelling ten koste van de opbouw die eerder zo zorgvuldig was neergezet. Omdat het boek relatief kort is — nog geen tweehonderd pagina’s — volgen deze stijlverschuivingen elkaar snel op. Een iets ruimer opgezette plot had meer ademruimte kunnen geven aan zowel de spanning als de emotionele lagen van het verhaal.

Elke’s schrijfstijl is toegankelijk en beeldend. Ze weet haar lezers zonder moeite mee te nemen in de belevingswereld van haar personages en bouwt de spanning gestaag op. De verhaallijnen worden netjes samengebracht, en het slot is zowel onverwacht als bevredigend — een knappe balans die niet elke debuterende thrillerauteur weet te vinden.