Jack McEvoy is back

Een gewaarschuwd man gaat niet over de vaste rechercheurs
van Connelly, Harry Bosch of Renée Ballard, maar over journalist Jack McEvoy. Liefhebbers van
Connelly zullen hem herkennen uit De dichter (The poet uit 1996). Dertien jaar later verscheen hij
weer in Ongrijpbaar (The scare crow). In de tussentijd figureerde hij in een verhaal van Harry Bosch
en ook in een verhaal van advocaat Mickey Haller. Wat ik erg grappig vind, is dat Jack een compleet
fictieve levensbeschrijving op Wikipedia heeft. Connelly vindt het zelf erg moeilijk om over Jack te
schrijven, omdat dit karakter heel dicht bij hem ligt. Jack lijkt het meest op Connelly, het is zijn
meest autobiografische hoofdpersoon. Een grappig feitje dat dit ondersteunt, is dat McEvoy de
meisjesnaam is van Connelly’s moeder Mary.

Wie is John ‘Jack’ McEvoy? Jack is geboren op 21 mei 1961, een stier dus van 59 jaar oud. Meestal
zijn hoofdpersonen veel jonger, maar Connelly’s werk wordt al sinds 1992 gepubliceerd en Jack werd
in 1996 bij het publiek geïntroduceerd. Hij heeft een jong overleden zusje en in zijn debuutverhaal
onderzoekt Jack de zelfmoord van zijn tweelingbroer Sean, rechercheur Moordzaken in Denver,
Colorado. Hij heeft al jaren een knipperlichtrelatie met Rachel Walling (ex-FBI) en is eenmaal
getrouwd geweest met Keisha Russel, die in 1995 in een boek van Connelly voorkomt.

Na een paar journalistieke uitglijders werkt Jack niet meer voor de Times in Los Angeles, waar hij
misdaadverslaggever was. Hij is nu werkzaam als online journalist voor de consumentenwebsite
FairWarning (waakhondverslaggeving). Als een onenightstand scharrel van een jaar geleden dood
wordt gevonden, wachten twee rechercheurs van Moordzaken hem bij zijn appartement op. De
oudste rechercheur, Mattson, heeft een vriend die blijkbaar nogal hard is aangepakt door Jack. Dat
verklaart voor mij waarom Jack een verdachte is terwijl de enige ontmoeting die hij met het
slachtoffer had een jaar geleden was. Dat hij in haar contactenlijst stond en zijn boeken op haar
nachtkastje lagen, lijken mij onvoldoende bewijs om hem als gedachte te markeren. Jack werkt mee
en staat een speekselmonster af en laat zijn onbekraste bovenlichaam zien.
Toch blijft Mattson hem lastig vallen. Omdat Jack een oude snuffelhond is, besluit hij meer
informatie over de dood van Tina op te zoeken. Dan valt hem een overeenkomst tussen een aantal
moorden en ongelukken op. Daarop volgt een haast ongeloofwaardig verhaal over DNA-analyse,
verwantenonderzoek en verslavingsgenen.

Jack heeft hulp nodig. Naast zijn redacteur Myron en collega Emily kan hij maar bij een iemand
terecht: Rachel Walling. Door zijn toedoen is Rachel haar baan bij de FBI vlak voor haar pensionering
kwijtgeraakt en hebben ze al zeker een jaar geen contact meer. Toch besluit ze hem te helpen.
Samen volgen ze het spoor van DNA. Het is beangstigend om te weten dat de wetenschap die
verdachten tot daders kan verklaren, ook voor hele verkeerde zaken op het ‘dark web’ wordt
gemanipuleerd en gebruikt. Bij mij rijst een filosofische vraag op. Zijn er meer engerds die alle morele
grenzen overgaan doordat internet anoniem is en bestaat, of waren de engerds er altijd al en komen
ze door het dark web meer tevoorschijn? Het lijkt alsof mensen, meestal mannen, steeds duisterder
worden en monsterlijker. Normen en waarden bestaan niet meer online en ook in de realiteit
vervagen die.

Connelly vertelt het verhaal vanuit meerdere perspectieven, waarvan dat van Jack leidend is. Dan
heb je nog de laborant Hammond, die zich werkelijk van geen kwaad bewust is, zolang hij maar geld
kan verdienen.
Het perspectief van De Klauwier is pas echt interessant. ‘‘We zitten hier op het dark web,’ zei Rachel.
‘ […] Je gebruikt een schuilnaam en je betaalt in cryptovaluta.’ […] ‘De vogel sluipt van achteren op
zijn prooi toe, pakt zijn slachtoffer in de nek en breekt die door hevig schudden. Hij wordt beschouwd
als een van de geduchtste predatoren in de natuur.’ ‘Al die vrouwen hadden een gebroken nek.’’ Pag.
242

Waar ik dol was op Harry Bosch, vind ik Jack toch een zwak egocentrisch mannetje. ‘Ik besefte dat ze
alle drie gelijk hadden en dat ik geen goed figuur sloeg nu ik mijn verhaal voor de veiligheid van
tientallen vrouwen had willen laten gaan. Ik zag de teleurstelling in de ogen van Rachel en Emily.’
Pag. 243

Ik miste in dit verhaal toch de spanning van Het nachtvuur. Een gewaarschuwd man is zeker geen
zwak verhaal, maar ik had meer verwacht van een doorgewinterde misdaadverslaggever. Het verhaal
komt opeens in een stroomversnelling en daarna gebeurt er weer lang niets. Het einde is m.i.
afgeraffeld en bezorgde mij toch een ietwat onbevredigend gevoel. Drie sterren voor mijn tweede
van hopelijk nog veel meer Michael Connelly’s.