Letterlijk ongemak

De titel De avond is ongemak doet het boek zoveel recht, want dat is wat je van de eerste bladzijde voelt: ongemak. Het boek pakt je en neemt je mee in een wereld vol verdriet, onverwerkte emoties en vooral ongemak.

Het verhaal vertelt over een reformatorisch boerengezin dat gebukt gaat onder het verdriet over het verlies van de oudste zoon, die bij een schaatstocht verdrinkt en dus nooit meer thuiskomt.
De ouders zitten beiden zo diep in hun eigen emoties dat ze niet zien hoe het hun drie andere kinderen vergaat, die kinderen leven in een soort afwachting van wat er gebeuren gaat of dat iemand hun “ziet” . In die afwachtende fase ontsporen de drie kinderen in hun eigen wereld van vervreemding, wreedheden ten opzichte van dieren maar ook van elkaar, ontluikende sexualiteit speelt ook een rol maar dan op zo’n bizarre wijze wat de lezer wederom een gevoel van onbehagen dus ongemak geeft.

De schrijfster zei in een interview op tv dat zij een groot bewonderaar is van Jan Wolkers en dat zie je want het boek heeft diezelfde rauwe schrijfstijl.

“Ooit wil ik naar mezelf toe” zeg ik zachtjes en duw de punaise door het zachte vlees van mijn navel. Ik bijt op mijn lip om geen geluid te maken, een stroompje bloed loopt richting de band van mijn onderbroek, trekt daar in de stof. Ik durf de punaise er niet uit te halen, bang dat het bloed alle kanten op zal spuiten en iedereen in huis weet dat ik niet naar God maar naar mezelf toe wil.

De hoofdpersoon in het boek draagt de hele tijd haar jas en wordt ook zo genoemd maar ik kon alleen maar denken aan die punaise die ze in haar lichaam droeg……