Een waargebeurd verhaal over verlies, rouw, moed en veerkacht

"De vergankelijkheid van het leven had me getroffen. Het besef dat we slechts passanten op deze wereldbol waren. Onze voetstappen waren slechts tijdelijke afdrukken in het zand."

Monique en Robert zijn dol op elkaar en hun 2 kinderen. Robert heeft een reclamebureau, Monique is mindfulnesstrainer en bovenal zijn ze heel gelukkig met elkaar, tot het noodlot toeslaat. Robert krijgt een hersenbloeding, na allerlei onderzoeken volgt de vreselijke diagnose, een hersentumor. Robert raakt ook nog eens zijn bedrijf kwijt en wordt steeds zieker. Na een intensieve periode van zorg, intieme gesprekken en afscheid nemen overlijdt hij en blijft Monique alleen achter met 2 jonge kinderen. Hoe blijft ze staande, hoe kan ze verder leven met zo'n verlies.

Met groeiende bewondering voor Monique heb ik dit boek gelezen. Wat mooi dat dit boek geschreven is. Het verhaal begint in Berlijn waar het gezin met vakantie is. Berlijn, de stad waar Robert haar enkele jaren geleden ten huwelijk vroeg. Het loopt allemaal anders en Robert belandt in het ziekenhuis. Hierna komt het gezin terecht in een rollercoaster van hopen en vrezen tot zeker is dat Robert niet meer kan genezen. De laatste periode is zwaar voor Monique als echtgenoot en mantelzorger, hier schrijft ze eerlijk over. Tegelijkertijd is het ook een periode waarin ze nog intens van elkaar willen genieten en bewust afscheid willen nemen.

"Na alles wat we gedeeld hadden, kwam er maar een ding in mijn op, maar ik kon de juiste woorden niet vinden. Wat is de overtreffende trap van ik hou van jou? Wat zit daarboven, hoe druk je dat uit?

Het onvermijdelijke gebeurt en Robert overlijdt op een door hemzelf gekozen datum. Monique vertelt heel open en eerlijk over haar gevoelens en emoties, haar zorgen, angsten, het immense verdriet, de pijn, het gemis. Het lijkt te groot om het te kunnen dragen.
Zij is niet de enige die rouwt, ook haar kinderen missen hun vader en als moeder is dat hartverscheurend om mee te moeten maken. Enerzijds staat het leven stil, anderzijds gaat het gewoon door.
Mediteren en hardlopen (later ook windsurfen) helpen Monique in deze tijd. De pijn en het verdriet blijven maar langzaam komt er weer ruimte, kan ze zich weer openstellen voor het leven.

Wat ik erg mooi vind in dit verhaal is hoe open Monique haar verhaal deelt. Een verhaal waar het verdriet, de tranen er mogen zijn, en dit ook meegeeft aan haar kinderen. Huilen mag, ook in het openbaar. De liefde tussen haar en Robert en de kinderen is voelbaar. Monique laat zien hoe zij de pijn toelaat, hoe moeilijk ook, deze doorvoelt, doorademt om vervolgens weer verder te kunnen, tot het volgende moment dat het verdriet zich weer ten volle aandient (ook fysiek). Het is een proces van vallen en opstaan, wat vraagt om geduld en compassie.

Regelmatig schrijft Monique in detail over de mindfulness oefeningen die ze toepast en die haar helpen, uiteraard is dit haar persoonlijke ervaring maar dit kan voor anderen mogelijk ook helpend zijn.

Met 'Doorademen' heeft Monique een openhartig, indrukwekkend, ontroerend en dapper verhaal geschreven over verlies en rouw, maar ook een verhaal van liefde en hoop.

Ik wil Uitgeverij September en Het Boekencafe hartelijk bedanken voor dit recensie exemplaar.