Een verhaal met een belangrijke boodschap

“Altijd echter, vrijwel mijn hele leven lang al, voel ik mij een talent met beperkingen. En was en is het frustrerend, en zelfs voor een ‘zwakzinnige’ gekmakend, dat niet naar dat talent, maar wel naar die beperkingen werd gekeken”.

Nik van Hoogstraten wordt als een gezonde jongen geboren. Als hij 2.5 jaar oud is krijgt hij een hersenvliesontsteking met als gevolg NAH. Hij krijgt het label ‘zwakzinnig’ opgeplakt. Daarnaast heeft Nik dyslexie, gedragsstoornissen en epilepsie, maar bovenal leiden zijn labels tot eenzaamheid en sociale isolatie. Hij moet naar een instelling waar zijn boosheid bestraft wordt, maar zijn angst niet gezien. Hij verlangt ernaar kind te zijn, gezien te worden. Als hij ambulante begeleiding krijgt van Maaike en later Annemarie ervaart hij dat wel. Nik is een vechter, hij wil zelfstandig zijn, laten zien dat hij meer is dan zijn labels en dat lukt hem, maar dan blijkt dat hij door verkeerde medicatie ernstig nierfalen heeft.

Als kind blijkt al dat hij een vechter is. Hij wil niet met een speciaal busje naar school, en regelt zelf bij de gemeente een busabonnement voor de reguliere bus. Hij krijgt met veel tegenslag en vooroordeel te maken. Dit tast zijn zelfbeeld behoorlijk aan, maar ook doet het wat met zijn omgeving. Mensen zien het label, maar niet de talenten. Volgens zijn labels zal hij niet zelfstandig kunnen functioneren, maar Nik bewijst het tegendeel, hij vecht voor zijn zelfstandigheid. Hij laat zien dat er veel meer mogelijk is. Het mooie is dat hij zijn talenten niet alleen inzet voor zichzelf. Met ‘stichting Raket’ die overheid, ondernemers en mensen met een beperking samenbrengt, is hij voorvechter voor participatie en inclusie.

Met interesse en bewondering heb ik het verhaal van Nik gelezen. Wat een doorzetter is hij! Hij vertelt open en eerlijk zijn verhaal. Hij doet dit met humor, maar ook met kwetsbaarheid. Zijn jeugd, het gezin waar hij uitkomt en de mensen die belangrijk voor hem zijn.

Labels zijn nodig en kunnen ook helpend zijn, of begrip kweken, maar ze kunnen zich ook tegen je keren en dat is wat Nik laat zien in zijn boek. Hij staat hiertegen op en kan door het delen van zijn verhaal mensen tot steun zijn, maar ook kweekt hij bewustwording van wat ‘labelen’ doet. Hij eindigt zijn verhaal met een belangrijke vraag:

“Wie geef jij morgen de kans om zijn talenten te benutten?”

Ik kan nog veel meer delen over dit boek maar zou je vooral adviseren het zelf te lezen. Nik vertelde zijn verhaal aan zijn computer die de tekst uitschreef. Ik vind het bewonderenswaardig dat hij met zijn ‘labels’ een boek geschreven heeft, de schrijfwijze is wat eenvoudig, maar wel oprecht en ik begrijp heel goed dat hij geen ervaren auteur is. Wat ik wel jammer vind, zijn de vele foutjes, die ik doorgeven heb aan de uitgeverij. Het boek is immers wel geredigeerd na het schrijven.
Los daarvan, vind ik dit een heel waardevol en belangrijk boek, daarom geef ik het wel 4 sterren.

Ik wil uitgeverij Kompas en Het Boekencafe bedanken voor dit recensie exemplaar.

Mooie zinnen:

“We zijn niet onze beperking, we zitten vol dromen, behoeftes en wensen die niets met de beperking te maken hebben. Het is soms ook erg gemakkelijk om van alles op je beperking te schuiven. Om iets niet te doen, omdat je een beperking hebt”.

“Wil ik dat anderen stoppen met labels op mij te plakken, dan moet ik er zelf ook mee ophouden”.

“Laat anderen maar naar die beperkingen kijken. Jij hebt een talent dat zij niet hebben, want iedereen is uniek. Leef je leven optimaal. Niks is onmogelijk zolang jij er maar in gelooft!”