een boek vol taboes

dementie: een ziekte die iedereen anders beïnvloed. De een vergeet details in een verhaal en verteld vaak hetzelfde, een ander vergeet namen en weer een ander begint snachts te dwalen. Langzaam maar zeker begint de dementerende achteruit te gaan en daarbij wordt de impact op de omgeving alleen maar groter. Maar wat als de relatie met de omgeving al niet goed was? Zou de ruzie stoppen of alleen maar erger worden? Zullen ze überhaupt nog weten waar het gevecht over ging?

Hetgene wat ik geweldig vond aan dit boek is het feit dat je leest over zoveel taboes waar je normaal niet veel over leest. Het gaat van het ontkennen van de dementie door moeder terwijl de dochter het zeker weet, het gaat over alle twijfels die bij de diagnose hoort en alle onderzoeken die je zelf kunt uitvoeren. Het gaat ook over huwelijksdwang, biseksueel zijn in een omgeving waar andere je niet accepteren, twijfels in een relatie en jezelf ontdekken. Je leest over postnatale depressie, hoe mensen met dementie omgaan en veel meer.

De reden waarom ik dit boek niet heel veel sterren gaf is omdat ik het boek vaak niet snapte. Ik snapte niet waar de auteur het over had of wat ze duidelijk probeerde te maken. Dit kan liggen aan het feit dat het in een andere cultuur afspeelt en dat ik misschien niet de meest multiculturele persoon ben, ik weet haast niks van India. Maar het kan ook zijn door de vele tijdsprongen die niet altijd duidelijk waren, de vele verschillende personages die allemaal verschillende rollen innemen en de snelheid van het boek zelf. De ene pagina lees je dat ze denkt over een baby en de volgende is de baby ineens al geboren.
Ik vond het geen moeilijk boek om in te komen en je leest er gauw door heen maar ik vond het wel een lastig boek om echt te begrijpen. Het gaat over zoveel tegelijk maar daardoor zag ik het geheel vaak niet.