David en Charlotte

Na jaren van onderzoek en adoratie voor haar werk, heeft Foenkinos dit boek geschreven over de Duits-joodse Charlotte Salomon. Haar jeugd begint al moeilijk met een moeder die zelfmoord pleegt vanuit een erfelijke depressie. Haar vader hertrouwt met een beroemde zangeres en er breken voorspoedige jaren aan. Het Nazi-bewind maakt een einde aan deze voorspoed.

Het eerste wat opvalt aan het boek is de schrijfstijl. Heel staccato, korte zinnen. Foenkinos geeft zelf halverwege het boek de verklaring voor die schrijfstijl, na jarenlang geworsteld te hebben met het schrijven van het verhaal:
“Ik merkte dat het nodig was steeds op een nieuwe regel te beginnen, om lucht te krijgen.

Toen begreep ik dat ik het zo moest schrijven.”

De schrijfstijl draagt bij aan de beklemming van het verhaal. Charlotte en haar familie krijgen het zwaar te verduren, de staccatostijl creëert het gevoel van kilte en onzekerheid waarin zij leefden en aan de introversie van Charlotte

Het boek gaat over het levensverhaal van Charlotte, Foenkinos wisselt dit onverwachts af met korte stukken over zijn eigen tocht, waarin hij het verhaal van Charlotte probeert te reconstrueren. Op deze manier kan hij soms zijn eigen verwondering en verontwaardiging laten spreken, dit werkt in dit geval goed.

Het verhaal is sterk door de afwisseling die erin zit. Het vertelt over de jodenhaat, maar ook over liefde, over kunst, over mentale problemen. Dit geeft het boek meerdere lagen, wat past bij de kunst die Salomon zelf gemaakt heeft. Door deze keuze schetst Foenkinos een volledig verhaal van Charlotte.

Hoewel het boek gebaseerd is op werkelijke gebeurtenissen, is het een roman. Foenkinos vult al haar gedachten en gevoelens met details in. Over de keuze om haar levenswerk Leven? Of theater? te maken:

“ Om te overleven moet ze haar verhaal schilderen.
Dat is de enige uitweg.
Ze herhaalt het, nog eens en nog eens.
Ze moet de doden tot leven wekken.”

Foenkinos heeft Charlotte op een schitterende manier tot leven gewekt. 4 sterren