Het lot van Theo

Hoe kan een boek zoveel narigheid bevatten en toch zo mooi zijn? Donna Tartt maakt het de hoofdpersoon van dit boek, Theo Decker, niet makkelijk. Op zijn dertiende bezoekt hij met zijn moeder een tentoonstelling in hun woonplaats New York met schilderijen van Nederlandse schilders uit de Gouden eeuw. Tijdens dat bezoek ontploft een bom. Theo overleeft, zijn moeder niet. Het is voor Theo het startpunt van een rumoerige, onveilige jeugd. Niet alleen Theo heeft de bomaanslag overleefd, het schilderij Het puttertje van Fabricius ook. Theo heeft het stiekem meegenomen en weet niet wat hij er mee moet doen, het is het grote geheim waar hij mee moet leven.
Grote geheimen doen niemand goed, Theo ook niet. Het is de aanzet voor een troebele pubertijd. Allereerst heeft hij geen woonplek, zijn vader is buiten beeld en zijn opa wil hem niet hebben. Gelukkig kan hij terecht bij de familie Barbour, een rijk gezin.
Zodra zijn verslaafde vader de financiële mogelijkheden ziet van zijn zoon, eist hij hem op en verhuist Theo naar Las Vegas. Daar raakt hij door zijn vriendschap met de Oekraïense Boris zelf ook op het pad van drugs en drank. Zijn vader overlijdt en Theo verhuist weer terug naar New York om daar bij de restaurateur Hobie te gaan wonen.
Dit lijkt de aanzet tot een gelukkige periode, maar het bezit van het kostbare schilderij drukt zwaar op Theo.
Tartt houdt je als lezer goed bij de les, je leeft mee met Theo en snapt zijn twijfels en zijn verdriet. Ze beschrijft situaties en mensen zeer uitgebreid: By contrast Hobie lived and wafted like some great sea mammal in his own mild atmosphere, …….” De uitgebreide beschrijvingen betrekken je in de wereld van Theo en passen ook bij de kunst van de Gouden eeuw. Wat dat betreft is het een boek een geheel.
Het zwakke punt aan het boek is het einde. Dat voelt te gezocht, alsof Tartt alle narigheid die ze over Theo heeft uitgestort, toch nog goed heeft willen maken. Het boek krijgt daarom 4 sterren.