Leerzaam, boeiend, maar bovenal ontroerend boek over een losgeslagen kudde olifanten

Op een dag wordt Lawrence Anthony, eigenaar van het wildreservaat Thula Thula, gebeld door de Elephant Management and Owners Association met de vraag of hij een kudde olifanten wil hebben. Dat is een mooie kans, maar Thula Thula is niet geschikt om olifanten te houden en bovendien staat de kudde bekend als moeilijk. Als Anthony echter begrijpt dat de olifanten gedood zullen worden als ze niet in Thula Thula terecht kunnen, neemt hij een beslissing die zijn leven verandert: hij neemt de lastige kudde op. In De olifantenfluisteraar vertelt hij over zijn leven met deze magnifieke dieren. Het boek werd vertaald door Bureau Bernards.

Als natuurbeschermer verwierf Anthony vooral bekendheid door zijn reddingsactie van de dieren uit de Bagdad Zoo tijdens de Tweede Golfoorlog, maar daarnaast was hij ook eigenaar van het wildreservaat Thula Thula en heeft hij The Earth Organization opgericht. Zijn levenswerk deelde hij in zijn boeken Babylon’s Ark, The Last Rhino en De olifantenfluisteraar. In 2012, toen Anthony aan een hartaanval stierf, trok zijn kudde olifanten naar zijn huis om afscheid van hem te nemen.

De olifantenfluisteraar start meteen spannend: Anthony en zijn medewerkers zijn stropers op het spoor. Ze blijken echter misleid te zijn en de stropers ontkomen. Kort daarna wordt hen de kudde delinquente olifanten aangeboden en start een nieuw avontuur. Ondanks alle maatregelen die ze nemen, weet de kudde vrijwel direct te ontsnappen. De zoektocht is een race tegen de klok, want als zij de olifanten niet eerst vinden, is de kans groot dat ze alsnog doodgeschoten worden.

Zich goed beseffend dat dit de laatste kans is, zet Anthony alles op alles om de olifanten zich thuis te laten voelen in Thula Thula. Een hartverwarmend, ontroerend en af en toe ook humoristisch verhaal volgt. Na een hilarisch bezoek van een paragnost besluiten Anthony en zijn medewerker David alle gangbare werkwijzen overboord te gooien en gaan ze bij de olifanten kamperen. In eerste instantie gedragen deze dieren zich nog agressief, maar langzaamaan ontstaat er een band tussen Anthony en de matriarch van de kudde.

Die band wordt steeds sterker en zorgt voor bijzondere momenten, zoals het moment dat de kudde 'op visite' komt bij Anthony thuis, een plek waar de olifanten natuurlijk helemaal niet horen te zijn. De dieren hebben echt een eigen willetje en zorgen daarmee voor verrassende en grappige momenten. Ontroerend is ook het moment dat de kudde het nieuwgeboren olifantje aan Anthony komt laten zien. Het is ongelofelijk dat hij, door met de olifanten te praten en hen aandacht te geven, bereikt heeft dat een agressieve kudde veranderd is in een betrokken familie.

Toch beseft hij heel goed dat olifanten gevaarlijke dieren kunnen zijn en daardoor blijft het verhaal realistisch. Hij weet wanneer hij afstand moet houden, of zich zelfs uit de voeten moet maken. Tenslotte ontkomt ook hij er niet aan om toch een losgeslagen olifant te laten neerschieten. Juist vanwege de liefde die hij jegens deze dieren voelt – deze spat van de bladzijden af – maakt dit moment een onuitwisbare indruk.

Alhoewel de olifanten centraal staan in dit verhaal, gaat het over veel meer. Het hele wildleven komt aan bod, met het daarbij horende werk in het reservaat, maar ook de lokale stammen. Naast vele interessante olifantenweetjes, zoals dat olifanten met maaggeluiden over vele kilometers afstand kunnen communiceren, wordt er ook een stuk cultuur overgebracht. Bij de strijd tussen de stammen over een nieuwe leider komen veel tradities naar boven. Dat maakt dit boek nog interessanter.

De olifantenfluisteraar is een leerzaam, boeiend, maar bovenal ontroerend boek. Het laat zien dat wat onmogelijk lijkt, met veel liefde en aandacht toch bereikt kan worden. De band tussen mens en dier kan ontzettend sterk en mooi zijn en wat kunnen we veel van deze dieren leren.