Even doorzetten loont!

Groot Walburcht zal binnenkort bezocht worden door een elfenschip. De triadeleden van Groot Walburcht zijn niet alleen druk met het voorbereiden van dit onverwachte bezoek, ze maken zich ook zorgen om een diefstal die de Doem over hun stad zal uitroepen. Hoe gaan ze deze diefstal voorkomen, terwijl ze nog niet eens hebben kunnen achterhalen wie er achter de pakhuisdiefstallen zit? En waarom wil de meerderheid van de triade Windjir eigenlijk zo graag de stad uit hebben?

De twee belangrijkste verhaallijnen in De elfsteen zijn de tocht die Windjir onderneemt en hoe Groot Walburcht omgaat met de dreiging die boven de stad hangt. Windjir lijkt het belangrijkste personage in het verhaal te zijn, maar naast hem worden er nog talloze andere personages opgevoerd. Hierdoor is de lezer in het begin regelmatig het spoor bijster over wie het nu precies gaat. Dat niet alle personages even helder geïntroduceerd worden, helpt ook niet mee. Later in het boek volgen meer beschrijvingen en is er meer aandacht voor personagevorming en opbouw van de wereld. We zijn dan al wel rond een bladzijde of 200 en de kans is dat veel lezers voor die tijd al afgehaakt zijn.

En dat is jammer. Want wie even doorzet, zal rond bladzijde 200 merken dat de verwarring afneemt. Wat dan overblijft is een spannend avontuur in een boeiende wereld. De schrijfstijl, die het gehele boek al zeer prettig was, zorgt ervoor dat de vaart behouden blijft. Losse verhaallijntjes vallen op hun plaats en vormen samen een mooi afgerond verhaal.