Zwaar onderwerp, geen zwaarmoedig boek

Monique van Loon is 28 jaar als ze met klachten naar de dokter gaat. Ze kampt al enige maanden met bloedverlies, maar trekt pas aan de bel als dit dagelijks voorkomt. ‘Baarmoederhalskanker kan het niet zijn, je bent pas achtentwintig’ merkt haar huisarts op. Een aantal onderzoeken later blijkt echter dat het wél baarmoederhalskanker is. Hoe is het om op jonge leeftijd zo ernstig ziek te zijn?

In Je bent jong en je krijgt wat vertelt Monique van Loon haar verhaal. Ze start bij het eerste huisartsenbezoek en beschrijft het gehele proces dat daarna volgt. De lezer krijgt hierdoor een inkijkje in hoe de medische molen werkt, want Monique vertelt zeer openhartig over alle gesprekken, onderzoeken en operaties. Voor wie hetzelfde meegemaakt heeft, zal dit boek vast voor herkenning zorgen, wie dit nog moet meemaken krijgt een beter beeld over wat haar te wachten staat.

Monique besteedt veel aandacht aan de medische aspecten van het verhaal. Daarnaast doet ze uitgebreid uit de doeken hoe het is om juist in deze tijd verliefd te worden, seks te hebben en een relatie op te bouwen. Andere onderwerpen, zoals reacties van haar omgeving, financiële aspecten zoals alleen een basisverzekering hebben en het ontbreken van haar moeder in haar leven stipt ze aan, maar hier zoekt ze niet de diepte op.

Haar vader en Bart, haar nieuwe liefde, staan haar het hele proces bij. Tegenover vrienden doet ze luchtiger.

‘Hoe je iets brengt, bepaalt vaak de reactie die je terugkrijgt. Omdat ik het zo niet-verdrietig breng, krijg ik ook redelijk luchtige reacties. Wel bezorgd natuurlijk, want guttegut het is me wat, maar de sfeer blijft verrassend goed. Veel vragen, weinig schrik.’

Dit effect heeft het boek ook een beetje op de lezer. Ondanks dat het een zwaar onderwerp is, doet het boek niet zwaar aan. Alles wordt namelijk vlot en luchtig beschreven. Af en toe maakt Monique van Loon kankergrappen, soms enigszins ongepaste. Door deze schrijfstijl maakt het geen grote emoties los. Natuurlijk weet je als lezer dat baarmoederhalskanker erg is, maar de ernst van de situatie landt niet helemaal.

Aan het einde van het verhaal wordt de impact van het ziek zijn duidelijker. Het boek eindigt namelijk niet na het verwijderen van de baarmoeder, maar laat ook zien hoe het daarna gaat. De nasleep is groot, want nu pas is er ruimte voor psychisch herstel. Voor de omgeving is het dan eigenlijk al afgesloten, diegene is immers niet ziek meer, terwijl het voor de persoon zelf nog helemaal niet voorbij is. Het is een belangrijk onderwerp dat Monique van Loon aansnijdt en het opent zeker de ogen.

Je bent jong en je krijgt wat vertelt op een openhartige en luchtige manier hoe het is om op jonge leeftijd baarmoederhalskanker te hebben. Je krijgt als lezer het hele proces mee, zonder dat het zwaarmoedig wordt.