Tegenvallend

Amerika, 1975. In het dorpje Monta Clare, Missouri, wordt tiener Joseph ‘Patch’ Macauley ontvoerd. Patch ligt alleen in een verduisterende kamer – totdat hij een hand in de zijne voelt. Ze heet Grace en in het donker is haar stem zijn redding. Als Patch ontsnapt, is er echter geen bewijs dat ze ooit heeft bestaan, en begint een langdurige zoektocht om haar te vinden.
Terwijl jaren decennia worden en hoop een obsessie, jaagt Patch’ jeugdvriendin Saint op de man die de twee ontvoerde – en daarmee de enige jongen van wie ze ooit heeft gehouden een doel in het leven gaf.

Het boek leest vlot vanwege de korte hoofdstukken. De schrijfstijl van de auteur zorgde er echter voor dat het lang duurde voordat ik in het verhaal zat. De auteur gebruikt lange wollige zinnen (ook wel ambtenaren taal heb ik mij laten vertellen). Hierdoor heb ik sommige zinnen meerdere malen moeten lezen. Pas na ruim de helft van het verhaal pakte het boek mij en had ik moeite om het weg te leggen. Maar dat was dus na pagina 350. Zeker geen boek om even tussendoor te lezen, je moet er echt de tijd voor nemen.
Het verhaal wordt in verschillende perspectieven verteld over verschillende tijdlijnen. Het boek begint traag, echte spanning ontbreekt. Of zoals Ilona het al omschreef: het komt op gang zoals een stoomlocomotief. De setting en personages worden daarentegen erg goed uitgewerkt. Er is niet één personage in het verhaal wat aan de oppervlakte blijft.
De cover van het boek vermeldt: de meest geprezen thriller van het jaar. Hier kan ik het niet mee eens zijn. Ik miste de echte spanning en actie, en vond het eerder passen bij een roman of mogelijk een andere genre.
Van mij krijgt het boek een krappe 3*. De laatste paar honderd pagina’s maken het verhaal een beetje goed.