Experiment van Musso deels geslaagd

Nathan Fawles heeft een succesvolle schrijverscarrière gevierd. In 1999, met drie zeer populaire romans op zijn naam, besloot hij alles te laten vallen en zweert hij dat hij nooit meer zal schrijven. Hij verhuist naar het afgelegen eiland Beaumont en leeft een eenzaam leven.
In 2018 arriveren de aspirant-schrijver Raphaël Bataille én de journaliste Mathilde Monney op Beaumont. Beiden zijn vastbesloten om zich te verdiepen in Nathans plotselinge beslissing om weg te stappen uit de literaire wereld, hoewel ze ieder hiervoor hun eigen motieven hebben. Op dat moment wordt het lichaam van een vrouw op het strand gevonden. Dit zet een hele reeks gebeurtenissen in gang die de grens tussen waarheid en fictie doen vervagen.

In dit verhaal wijkt Musso af van zijn normale stijl, namelijk die van een rechttoe-rechtaan thriller.
De schrijfstijl van Musso is simpel en effectief, hoewel hij zich af en toe verliest in gedetailleerde beschrijvingen. Het plaatsen van een letterlijke tekst die afkomstig is van een politieverordening was mijns inziens overbodig.
Ook het gebruik van citaten van schrijvers aan het begin van elk hoofdstuk is niet nieuw voor Musso. Voor mij voegt het helaas niets toe aan het verhaal.

Dit gezegd hebbende: kan het zijn dat Musso dit met opzet doet?
In zijn roman, een echte thriller zou ik het niet willen noemen, kruipt Musso in de schoenen van een succesvol schrijver. In het hele boek zijn verwijzingen naar wat een schrijver vindt of wat zijn publiek daarvan kan denken. Wat te denken van de achternaam van Raphaël. Wil hij hiermee zeggen dat het leven van een schrijver een strijd is?

Met dit boek geeft Musso de lezer zo een kijkje achter de schermen van de uitgevers- of scheppingswereld van auteurs. De ene lezer zal de draai in het verhaal interessant vinden, een ander zal het boek snel vergeten. Dit experiment van Musso, als ik het zo mag noemen, is wat mij betreft maar deels geslaagd.