Blijft nazienderen, vaart ontbreekt

In eerste instantie lijkt ‘Galveston’ meer een film dan een boek. Het boek is zeer geschikt voor mensen die van beeldende verhalen en een beeldend, poëtisch taalgebruik houden.
‘Oude hoop blafte in mijn hoofd als de geest van een hond’
De schrijver hanteert een zeer unieke en specifieke schrijfstijl. Een stijl die niet iedereen zal weten te waarderen. Hierdoor kan je het boek ook moeilijk als echt spannend bestempelen. Het verhaal leest niet als een trein, het kabbelt eerder als een klein beekje. Met zeer veel gedetailleerde beschrijvingen en dialogen.
Niet alleen door het beeldend taalgebruik, met uitvoerige beschrijvingen, maar ook door het soms niet altijd even duidelijke heen en weer gaan in de tijd, is het een boek dat je volledige aandacht vergt.
Aanvankelijk was het voor mij echt worstelen om door het boek te geraken. Ik heb het boek in eerste instantie ook een tijdje aan de kant gelegd. Maar gelukkig was er ergens iets in mijn hoofd blijven hangen, waardoor ik het boek toch opnieuw ter handen heb genomen. Met als resultaat dat ik blij ben het volledige verhaal gelezen te hebben.

Roy Cady is een sympathieke, stoere, misschien zelfs aantrekkelijke kerel, maar hij zal zeker niet terugdeinzen indien er iemand uit de weg geruimd moet worden.
Pizzolatto weet zijn personages mooi te typeren. Het lijkt bij momenten wel alsof je ze persoonlijk kent. Alsof ze tot je kennissenkring behoren. Het zijn mensen waar je stap voor stap meer van komt te weten.
Van het boek zelf had ik meer verwacht. Het verhaal heeft niet de al overheersende, zinderende spanning die de cover laat uitschijnen.
Het behandelt wel zeer mooi en diepgaand verschillende thematieken, liefde, wraak, doodgaan. Het blijft nazinderen, maar er had wat meer actie en vaart in mogen zitten.