Ijskoud, scherp en onverbiddelijk

De proloog van Kil is als een klap in het gezicht: ijskoud, scherp en onverbiddelijk. Bollé trekt je meteen zijn verhaal in, zonder genade.
Ik wil dit boek niet meer aan de kant leggen ... het is nu al onder mijn huid gekropen.

Kil speelt zich af in een luxueuze villa aan het Gardameer, Villa Porto dell’Oblio, waar de zon schijnt maar de sfeer ijzig blijft. De Italiaanse setting is verleidelijk en mysterieus, maar onder het oppervlak broeit iets duisters.
Paloma, een jonge vrouw uit Rome, neemt een baan aan als privélerares bij de rijke familie Rossi. Samen met haar dochter Coco betrekt ze de villa, een plek die evenveel geheimen als kamers lijkt te hebben. Wat begint als een kans op een nieuw leven, verandert al snel in een psychologisch spel vol manipulatie, onderdrukte trauma’s en sluimerende dreiging.

Johnny Bollé weet als geen ander hoe hij spanning moet opbouwen. Zijn stijl is elegant, met zinnen die glanzen van subtiliteit en onderhuidse spanning. De dialogen zijn geladen, de stiltes nog meer. Je voelt de kilte niet alleen in de relaties tussen de personages, maar ook in de muren van de villa, in de schaduwen van de tuin, in de blikken die net iets te lang blijven hangen.

Bollé speelt met contrasten. De warme Italiaanse zon tegenover de emotionele kou. De schoonheid van het Gardameer tegenover de lelijkheid van menselijke motieven. De villa als symbool van status en macht, maar ook als gevangenis van herinneringen en geheimen.

Als doorwinterde ‘Bollezer’ weet je: hij gaat je misleiden. Je bent op je hoede, je leest tussen de regels, je denkt: “Deze keer trap ik er niet in.” En toch… hij doet het weer. Hij weet me weer te verrassen en op het verkeerde been te zetten.
Kil is geen boek dat je leest en vergeet. Het is zoals een droom die te echt aanvoelt. Het laat je achter met een gevoel van ongemak en dat is precies wat het moet doen.