Een spannende reis!

Dago neemt op jonge leeftijd een moeilijke, maar verantwoordelijke beslissing die hem de rest van zijn leven tekent.

Hij sluit zich aan bij een geweldadige sekte die de dorpen teistert om zijn familie te beschermen.

Jarenlange onderwijzing in het geloof van Lupus Religio en het moeilijke leven in het klooster, hebben hem uiteindelijk gehard en gemaakt tot de persoon wie hij nu is.

Als zijn zeventiende verjaardag aanbreekt, is het tijd om zichzelf binnen het geloof te bewijzen en gaat hij met zijn broeders voor het eerst mee in de nacht van de Heilige Trawant.

Deze nacht staat in het teken van zijn geloof in de Wolvengod. Is hij het waard om een officiële broeder te worden en is hij sterk genoeg om zijn plaats op te eisen?

Normaal gesproken vertel ik in mijn recensies vrij weinig tot niets over de vormgeving van een boek. Voor mij is dit over het algemeen van ondergeschikt belang. Toen ik echter een exemplaar ontving van ‘Abdij van de Nacht’ wist ik meteen dat ik hier over iets kwijt wilde.

Allereerst de cover. Die is enorm sprekend en valt meteen op. Het past bij de titel en geeft een duister gevoel. Prachtig! Ik kan hier echt heel lang naar kijken en een verhaal in mijn hoofd laten afspelen.

Het lettertype dat in het boek is gebruikt (zowel hoofdstukken als de tekst van het verhaal) past bij de tijd waarin het verhaal zich afspeelt. Ik vind dit echt heel gaaf gedaan en dit maakte dat het verhaal extra leefde.

Dan, hetgeen dat mij het meest opviel, was het boek in zijn totaliteit. Wanneer je het boek in je handen houdt, voelt het heel zwaar en stevig. Uiteraard heb ik vele boeken in mijn handen gehad, maar geen één voelde zoals deze. Ik denk dat er gebruik is gemaakt van zeer kwalitatief goed papier. Alleen al het boek in handen houden was gek genoeg voor mij daarom al een feest!

Dan naar het verhaal. Bij fantasy verhalen moet ik in het begin altijd even iets meer moeite doen om er in te komen. Dit heeft vaak te maken met dat vele termen en benamingen zijn verzonnen. Dit geldt ook voor dit boek en de niet bestaande religie. Gelukkig heeft Ellis eraan gedacht om achter in het boek een woordenlijst op te nemen. Heel erg fijn en zo kun je alles even checken.

Mede door deze woordenlijst en de schrijfstijl van Ellis, zat ik vervolgens zo in het verhaal. Ze heeft naar mijn idee echt voldoende aandacht besteed aan de uitleg van de religie, hoe deze in zijn werk gaat en waar zij voor staan.

Deze uitleg geeft ze tussen de regels door, dus het is geen storende opsomming van feiten. Het loopt prettig door het verhaal heen.

In het begin had ik geen idee waar het allemaal heen ging en wat nu eigenlijk het doel was van Dago en zijn leven binnen de Lupus Religio.

Maar met het introduceren van proeven en een nieuw personage werd de richting steeds duidelijker.

Ellis schrijft zeer prettig en haar schrijfstijl is vlot. De wijze waarop zij dingen beschrijft vind ik persoonlijk echt prachtig. Ze schetst gebeurtenissen en omgeving op zodanige wijze dat je het echt voor je ziet, zonder langdradig te worden. Ik hou hier absoluut van in fantasy verhalen.

Alhoewel de opbouw aan spanning in dit verhaal mij iets te langzaam ging, maakte het verhaal vanaf de helft van het boek dit meer dan goed en beloofd het einde een nieuw verhaal vol spanning!


Personages
Dago is het hoofdpersonage van dit verhaal. Alhoewel op de achterzijde van het boek staat vermeld dat hij dagelijks terug verlangt naar zijn familie, vond ik dit in het verhaal juist niet echt aan de orde komen.

Op mij kwam het juist over dat hij zich heeft neergelegd bij de keuze die hij heeft gemaakt en dat hij vooral worstelt met het feit of hij wel geschikt genoeg is.

Zijn personage maakt wel een gave ontwikkeling door, zowel mentaal als fysiek. En dat vond ik tof om te lezen. Zijn goedheid en moreel besef komt goed over en dat maakt hem in mijn ogen een goed personage.

Als Lunekin zijn intrede doet in het verhaal wordt het wat mij betreft pas echt interessant. Het leuke is, is dat Ellis rondom beide personages nog vragen heeft open gelaten. Dit maakte de band tussen beide jongens interessant en nodigt uit om meer te willen weten.

Er moet tenslotte nog wel iets te wensen over blijven!

Lupus Vesperum was mijn favoriete personage in dit boek, hij heeft Dago onder zijn hoede genomen vanaf het moment dat hij aankwam bij het Lupus Religio en hij vertolkt zijn vaderrol op zeer overtuigende wijze.


Conclusie
Al met al kan ik concluderen dat dit boek een zeer interessante reis was. Het was een fantasy verhaal met aspecten die ik nog niet eerder zo specifiek heb terug gezien in een verhaal.

Ik vond de koppeling met het geloof en de daaraan verbonden rituelen interessant.

Ik ben onder de indruk van de wijze van schrijven van Ellis en het einde van dit boek laat mij nu al verlangen naar het vervolg!