Lezersrecensie
interessant, maar niet helemaal geslaagd experiment
Will Grayson, Will Grayson is een samenwerkingsexperiment van John Green en David Levithan. Hoewel John Green-fans heel wat elementen uit zijn overige boeken zullen herkennen, kan dit absoluut geen typisch Greenboek genoemd worden. Je moet dus open staan voor een nieuwe ervaring, die in het begin best wennen is.
Bij sommige auteurs houdt een samenwerking in dat ze samen een verhaal vertellen en het voor de lezer bijna onmogelijk is om te achterhalen wie wat geschreven heeft. Dat is hier helemaal niet het geval. Wel integendeel, ze maken een duidelijk onderscheid zodat het van bij aanvang duidelijk is welke auteur je aan het lezen bent. Elk hoofdstuk wordt gezien vanuit het standpunt van een van de twee hoofdpersonages, elke auteur neemt één hoofdpersonage voor zijn rekening. Het lijkt verwarrend dat beide personages Will Grayson heten, maar door de totaal verschillende schrijfstijlen en invullingen van de personages kan de lezer meteen het onderscheid maken.
De eerste Will Grayson is een typisch personage voor John Green: een buitenbeentje, intelligent, grappig en met een vreemde vriendenkring. Centraal in deze groep staat Tiny, Wills beste vriend en het meest fantastische personage van het boek. Tiny is een reusachtige jongen die zich meestal goed in zijn vel voelt en erg zelfzeker in het leven staat. Hij is homo en dat mag iedereen weten, tot grote frustratie van Will voor wie het allemaal iets subtieler mag. In tegenstelling tot zijn beste vriend, leeft Will volgens een eigen set regels: 1. Don’t care too much. 2. Shut up. Die regels hebben tot doel om hem ongekwetst zijn schoolleven door te loodsen. Het is geen verrassing dat het naleven van de regels niet van een leien dakje loopt. De hoofdstukken van de eerste Will zijn vlot en erg humoristisch geschreven. Hoewel er niet bijster veel gebeurt in het leven van Will, is het verhaal voldoende boeiend om te blijven lezen.
De tweede Will Grayson is een boze, depressieve homo-in-de-kast. Hij worstelt met zijn depressie en is woedend op iedereen in zijn omgeving. Hij is het archetype van de kwade puber. Het tegenwicht met de andere Will is zowel inhoudelijk als vormelijk groot. Het personage is niet alleen erg irritant, ook de manier waarop zijn hoofdstukken geschreven zijn vormt een uitdaging. Er worden namelijk geen hoofdletters en amper leestekens gebruikt. Het resultaat is een kolkende gedachtestroom die vooral bestaat uit pijn en angst: “i sit down on the curb. I close my eyes. and I scream. If my whole world is going to crash down around me, then I am going to make the sound of the crashing. I want to scream until all my bones break.” Het enige doel in zijn leven lijkt erin te bestaan anderen zo ver mogelijk van zich af te duwen. De toenaderingspogingen van zijn moeder zijn ondanks de harde stijl ontzettend kwetsbaar geschreven en tonen waartoe Levithan als auteur in staat is.
Het contrast tussen beide schrijfstijlen maakt het lezen in het begin erg moeizaam. Het duurt vrij lang voor je begrijpt waar het boek heen gaat en beide stijlen ook inhoudelijk een plaats kunt geven. Pas wanneer de twee verhalen samenkomen, krijgt de wisselwerking tussen de auteurs een meerwaarde. Dat moment is bovendien hilarisch en maakt dat je opnieuw gelooft in de personages en het verhaal: “I know, of course, that there are other Will Graysons. I’ve Googled myself enough to know that. But I never thought I would see one.” Vanaf dat punt krijgt het geheel meer diepgang en dat levert een aantal prachtige passages over de kracht van vriendschap op.
Ondanks de titel is Tiny de held en spil van het verhaal. Hoewel hij karikaturaal uitgewerkt is, komt hij toch grotendeels geloofwaardig over. Die geloofwaardigheid wordt uiteindelijk een stuk teniet gedaan door het erg Amerikaanse einde dat de lezer probeert te overrompelen met emoties. Voor mij was zowel het begin als het einde van het boek te geforceerd om het kwaliteitsvolle middenstuk helemaal recht te trekken. De samenwerking tussen beide auteurs is best interessant, maar levert geen memorabel boek op.
Bij sommige auteurs houdt een samenwerking in dat ze samen een verhaal vertellen en het voor de lezer bijna onmogelijk is om te achterhalen wie wat geschreven heeft. Dat is hier helemaal niet het geval. Wel integendeel, ze maken een duidelijk onderscheid zodat het van bij aanvang duidelijk is welke auteur je aan het lezen bent. Elk hoofdstuk wordt gezien vanuit het standpunt van een van de twee hoofdpersonages, elke auteur neemt één hoofdpersonage voor zijn rekening. Het lijkt verwarrend dat beide personages Will Grayson heten, maar door de totaal verschillende schrijfstijlen en invullingen van de personages kan de lezer meteen het onderscheid maken.
De eerste Will Grayson is een typisch personage voor John Green: een buitenbeentje, intelligent, grappig en met een vreemde vriendenkring. Centraal in deze groep staat Tiny, Wills beste vriend en het meest fantastische personage van het boek. Tiny is een reusachtige jongen die zich meestal goed in zijn vel voelt en erg zelfzeker in het leven staat. Hij is homo en dat mag iedereen weten, tot grote frustratie van Will voor wie het allemaal iets subtieler mag. In tegenstelling tot zijn beste vriend, leeft Will volgens een eigen set regels: 1. Don’t care too much. 2. Shut up. Die regels hebben tot doel om hem ongekwetst zijn schoolleven door te loodsen. Het is geen verrassing dat het naleven van de regels niet van een leien dakje loopt. De hoofdstukken van de eerste Will zijn vlot en erg humoristisch geschreven. Hoewel er niet bijster veel gebeurt in het leven van Will, is het verhaal voldoende boeiend om te blijven lezen.
De tweede Will Grayson is een boze, depressieve homo-in-de-kast. Hij worstelt met zijn depressie en is woedend op iedereen in zijn omgeving. Hij is het archetype van de kwade puber. Het tegenwicht met de andere Will is zowel inhoudelijk als vormelijk groot. Het personage is niet alleen erg irritant, ook de manier waarop zijn hoofdstukken geschreven zijn vormt een uitdaging. Er worden namelijk geen hoofdletters en amper leestekens gebruikt. Het resultaat is een kolkende gedachtestroom die vooral bestaat uit pijn en angst: “i sit down on the curb. I close my eyes. and I scream. If my whole world is going to crash down around me, then I am going to make the sound of the crashing. I want to scream until all my bones break.” Het enige doel in zijn leven lijkt erin te bestaan anderen zo ver mogelijk van zich af te duwen. De toenaderingspogingen van zijn moeder zijn ondanks de harde stijl ontzettend kwetsbaar geschreven en tonen waartoe Levithan als auteur in staat is.
Het contrast tussen beide schrijfstijlen maakt het lezen in het begin erg moeizaam. Het duurt vrij lang voor je begrijpt waar het boek heen gaat en beide stijlen ook inhoudelijk een plaats kunt geven. Pas wanneer de twee verhalen samenkomen, krijgt de wisselwerking tussen de auteurs een meerwaarde. Dat moment is bovendien hilarisch en maakt dat je opnieuw gelooft in de personages en het verhaal: “I know, of course, that there are other Will Graysons. I’ve Googled myself enough to know that. But I never thought I would see one.” Vanaf dat punt krijgt het geheel meer diepgang en dat levert een aantal prachtige passages over de kracht van vriendschap op.
Ondanks de titel is Tiny de held en spil van het verhaal. Hoewel hij karikaturaal uitgewerkt is, komt hij toch grotendeels geloofwaardig over. Die geloofwaardigheid wordt uiteindelijk een stuk teniet gedaan door het erg Amerikaanse einde dat de lezer probeert te overrompelen met emoties. Voor mij was zowel het begin als het einde van het boek te geforceerd om het kwaliteitsvolle middenstuk helemaal recht te trekken. De samenwerking tussen beide auteurs is best interessant, maar levert geen memorabel boek op.
1
Reageer op deze recensie
Meer recensies van Sigried
Gesponsord
Deze thriller trekt je razendsnel mee in een complot met onbetrouwbare staatslieden met hun eigen agenda's, internationale conflicten en hoogoplopende bedreigingen voor de samenleving.
