7 keer speciaal...

Stuart Turton is een freelance journalist die met zijn debuut The Seven Deaths of Evelyn Hardcastle een warme storm ontketende in de pers. Opeens lijkt het boek overal aanwezig te zijn en het regent enthousiaste reviews. Laat je trouwens niet misleiden. In de VS zal het boek uitgegeven worden als The Seven and a half Deaths of Evelyn Hardcastle, maar Turton belooft alle lezers evenveel moorden, welke versie je ook leest!

The Seven Deaths of Evelyn Hardcastle is een moeilijk boek om samen te vatten. Maar het beste laat het boek zich nog omschrijven als een Agatha Christie met Cluedo-invloeden, gecombineerd met een snuifje Sherlock Holmes, een lepeltje Doctor Who en een heel klein beetje Groundhog Day. En eigenlijk is dat alles wat je over dit boek moet weten. Hoe minder je als lezer weet bij het begin van het boek, hoe beter je het ganse boek zal ervaren.

Want ja, The Seven Deaths of Evelyn Hardcastle is geen boek dat je moet lezen. Het is een verhaal dat je moet overvallen en je volledig mee moet ervaren. Als je er helemaal blind aan begint, zal je net zo gedesoriënteerd zijn als het hoofdpersonages gedurende de eerste paar hoofdstukken. En hoewel dat je leeservaring misschien moeilijker zal maken, is het deze kleine geseling echt wel waard. Je ontdekt namelijk stap voor stap samen met het hoofdpersonage (en ja, geen namen in deze review, want *spoilers*) hoe de vork juist aan de steel zit.

Daarnaast is het een erg ambitieus en complex boek. Geen verhaal waar je even lekker mee onderuitzakt en je verstand op nul kan zetten. Net als bij Cluedo is elk klein detail van het grootste belang. Als lezer kan het zelfs interessant zijn om zelf kleine zaken te noteren tijdens het lezen. Het boek kent namelijk een erg grote cast personages en het wordt met momenten een beetje onoverzichtelijk om alle namen en familiebanden mooi uit elkaar te kunnen houden.

Het plot is tot in het kleinste detail bestudeerd en het is duidelijk dat Turton ontzettend veel werk heeft gehad aan het plannen van zijn verhaallijn. In interviews haalt hij zelf graag aan dat zijn hele schrijfkamer bezaaid was met post-its. Begrijpelijk, want een kleine fout zou de ingenieus opgebouwde plot als een kaartenhuisje in elkaar doen zakken.

The Seven Deaths of Evelyn Hardcastle is een behoorlijk dik boek en soms behoorlijk repetitief. Vooral het middelste gedeelte valt een beetje stil en zorgt ervoor dat de aandacht van de lezer durft te verslappen. Maar even doorbijten is zeker de boodschap, want het einde loont zonder twijfel de moeite.