De rasartiest in beeld: Arno.

Ik ben zelf nog zoekende welke richtingen ik uit wil gaan qua fotografie. Dus bekijk ik regelmatig fotoboeken van andere fotografen om her en der wat op te pikken. Concertfotografie interesseert me wel waardoor het boek Arno van Danny Willems mijn aandacht kon trekken.
Willems is een rockfotograaf uit de jaren 80. In de 90er jaren regisseerde hij videoclips om door te stromen naar reclamevideo’s. Maar meer nog was hij vriend van Arnold Hintjens, beter gekend als Arno. Een Belgische zanger die vooral in het Frans optrad. Een zanger die opgroeide in Oostende en waarvan je wel kunt zeggen dat hij uit zijn leven haalde wat hij maar kon.
In april 2022 stierf Arno maar hij bleef muziek maken tot zijn laatste dag.
Danny Willems fotografeerde Arno 50jaar lang. Tijdens optredens, in de privé sfeer, tijdens tournees. De foto zijn op redelijk groot formaat afgedrukt waardoor ze goed te bekijken zijn. Men opteerde om de foto’s niet chronologisch te plaatsen maar de jaren door elkaar. Zo heb je soms een jonge en een oudere versie van Arno naast elkaar.
Soms loont het wel om vriend te zijn van het model omdat je dan foto’s kan maken die een onbekende fotograaf niet kan. Er is reeds een verstandhouding tussen fotograaf en model die er soms voor kan zorgen dat men intiemere foto’s kan maken.
Willems toont in zijn boek de rasartiest zoals Arno was maar ook de man naast het podium. De vriend, het feestbeest, de man achter de muziek.
Het boek is een nalatenschap aan de fans van Arno. Voor mij is het een inspiratiebron over hoe je, met behulp van foto’s, iemands karakter op beeld kunt brengen. Beelden waarvan de vrienden van Arno kunnen zeggen: Ja, dat is Arno ten voeten uit.
Eén van de betere fotoboeken die ik tot nu toe bekeken heb.
Stefan Vanfleteren, een andere zeer bekende fotograaf heeft de man ook gefotografeerd en verzorgde in dit boek het voorwoord. Hij legt de connectie uit tussen Willems en Arno maar uit het voorwoord blijkt wel dat Vanfleteren gehecht was aan zijn fotografietijd met Arno.
Welke richting ik uit wil met een volgende fotoboek weet ik niet. Deze boeken lezen doet soms wel dromen. Dromen met het idee dat ooooit misschien er een fotoboek komt met beelden genomen door mezelf. Of is dit een droom die nooit werkelijkheid kan worden? Maar zoals men mij reeds gezegd heeft: Wie niet waagt niet wint. Blijven fotograferen en als de tijd rijp is, en het zo in de sterren geschreven staat, wie weet. Waarom niet.