De connectie mens en dier maakt dit boek af.

Patrick Lagrou is een Vlaamse jeugdauteur. Toen hij achttien jaar was doorkruiste hij Amerika, Europa en Noord-Afrika in een rammelbak. Het meeste is hij gekend door zijn jeugdboekenreeks rond Marijn en de dolfijnen.
Het dolfijnenkind is het eerste boek in deze reeks.
Het verhaal.
Marijn bezoekt met zijn school het dolfinarium als er iets vreemds gebeurt. Voor iedereen goed en wel weet wat er gebeurt, springt Marijn in het water en zwemt samen met de dolfijnen alsof het een alledaags gebeuren is. Op dat moment beseft zijn moeder dat ze het verleden niet meer kan verbergen en dat ze Marijn een verklaring schuldig is. Samen vertrekken ze naar Long Island waar Marijn is geboren en waar zijn vader verongelukt is. Marijn probeert de waarheid te achterhalen en stuit hier en daar op verzet.
Mijn gedacht
Het idee om een connectie te maken tussen mens en dier is hier zeer goed uitgewerkt. Die connectie maakt een groot deel uit van het verhaal.
Het verhaal is zeer goed geschreven op een manier zodat de lezer direct een connectie maakt met bepaalde personages in het verhaal. Een verhaal die de jeugdige lezer zal helpen om goeie dromen te hebben na het lezen.
De personages zijn wel genoeg uitgewerkt zodat de leeftijdsgroep waarvoor deze boeken geschreven werden alles mooi meekrijgen tijdens het lezen. Maar zelfs de oudere lezers kunnen nog genoeg entertainment vinden in dit verhaal en er van genieten.
Het slot
Het einde is spannend en openstaande schulden uit het verleden worden vereffend. De laatste pagina kon de afsluiter zijn van het verhaal maar de laatste zin zet de deur open naar de vervolgboeken.
Conclusie
Een jeugdboek dat eigenlijk ook perfect leesbaar is voor de oudere die toen het uitkwam kinds waren. Een verhaal met een connectie tussen mens en dier. Een jaren negentig verhaal dat nog steeds meekan met de nieuwe lichting jeugdboeken.