Sterke start van een high fantasy serie van eigen bodem

Het land Tibra is veroverd door keizerrijk Doton. De oude Koningin is mogelijk nog in leven en er broeit verzet. Emris Ban slaat op de vlucht nadat haar oma wordt vermoord en ontdekt dat ze een van de Erfgenamen van de troon is. Samen met haar halfelfse Bewaarder reist ze door Cyrs Woud om zich bij het verzet aan te sluiten. In het woud raakt ze echter haar reisgezellen kwijt en wordt ze in het Zwarte Huis opgenomen. Zal ze weten te ontkomen en kan ze zich tijdig aansluiten bij de Koningin?

Intussen wordt de Dotonese Atal als slaaf verkocht aan de illustere Nox Avendon, die samen met zijn tweelingzus Lux eveneens Erfgenamen zijn. Waar Lux de Dotonese gebruiken met liefde overneemt, is Nox het niet eens met alles waar Doton voor staat. Onder de neus van zijn zus schakelt hij Atal in als spion, met de belofte haar te betalen en na haar opdrachten vrij te laten. Atal vertrouwt het niet, maar gaat toch akkoord. Dan blijk dat ze niet alleen voor haar eigen vrijheid vecht.

Een verhaal van Erfgenamen en Bewaarders is het debuut van de Groningse M. Niemeijer, die in 2023 het Gronings Schrijftalent won.

Het is ook mijn eerste kennismaking met De Boeken van Tibra, waar het derde deel recent van is uitgekomen.
Naast dat het boek is voorzien van een kaart en een complete stamboom, wordt elk hoofdstuk gestart met wat informatie over de geschiedenis, mythologie of een briefwisseling.

Het boek wisselt om de zoveel hoofdstukken van het perspectief van Emris naar Atal. Beide zijn in de ik-vorm geschreven waardoor je volledig in het hoofd van de personages kan kruipen. Emris is de jonge Erfgename, heeft wel lessen op school gehad maar is beschermend opgevoed. Daardoor krijgt ze in dit boek een hele mooie kans om zich te ontwikkelen. Van een ietwat bange, jongvolwassen dame tot een met een sterke mening en gevechtstraining.
Van Atal is de leeftijd slecht in te schatten, ze komt ouder over dan ze in het boek omschreven wordt. Ze is hardvochtig, maar komt op voor de zwakkeren. Haar persoonlijke geheim blijkt niet zo geheim als dat ze hoopte, maar ze weet het goed te gebruiken in haar rol als spion. Ook zij ontwikkelt zich als iemand die zich wantrouwend opstelde naar iemand die open kan staan voor vriendschappen.
De hoofdstukken wisselen op precies de juiste momenten van perfectief. Je bent net op dreef met de een, krijg je een mini cliffhanger. Maar je duikt zo het verhaal van de ander weer in.

Er komen best wat personages in voor, sommigen wat meer vergeetachtig dan anderen. Zo treffen we later in het verhaal de loopjongen van De Hertogin van Pardijn, maar zijn introductie was kort en bondig, waardoor ik even moest nadenken wie het ook alweer was, later in het boek. Van andere personages, zoals Wachter Kit, krijg je minder hoogte. Waarom is die beste man toch altijd chagrijnig? De karakters van Lux en Nox worden mooi omschreven. Zeker van Nox blijf je tot het einde twijfelen waar de loyaliteit ligt.

Aan de kant van Emris maak je kennis met een fijn reisgezelschap die redelijk onverschrokken is, maar zodra Emris wordt opgenomen in Het Zwarte Huis zien we die personages niet meer terug. Ongetwijfeld spelen zij nog een rol in de andere delen van deze serie, maar het afscheid was plots.

Het grootste mysterie is het karakter Cyr. Dit gedeelte van het boek voelde aan als een totaal ander verhaal. Deze omslag was wel wennen en hoewel het een intrigerend en belangrijk deel in het verhaal is, voelde het niet passend bij de rest van het boek.
De wereld die wordt geschapen zit goed in elkaar. Naast de kaart als leidraad wordt de omgeving goed beschreven, van het aftands aanvoelende Floogh tot de woonst van de Hertog van Rhijn. Ook de namen zijn origineel bedacht.
Er zijn elfen en halfelfen, al zijn ze zeldzaam want met de Dotonese inval zijn ze opgejaagd. De elfse uitvindingen als auto’s en verlichting geven het verhaal nog een steampunkdraai.

De extra informatie bovenaan de hoofdstukken geven een inzicht in onder andere de geschiedenis.

Hier is een mooie basis neergezet voor een fantastisch verhaal. Degelijke wereldbouw, door het gebruik van het perfectief voel je goed met de personages mee. De karakters hebben een duidelijke geschiedenis en ontwikkeling.

Het wordt als cozy-episch omschreven. Het cozy element is naar mijn idee minder sterk aanwezig (al komen er wel thema’s als vertrouwen, je ergens huis voelen en het goede doen naar voren), maar dat epische zit er zeker goed in.
Omdat het deel van Cyr en het Zwarte Huis zo anders aanvoelde kom ik op een degelijke 4 sterren voor dit boek.

De auteur heeft er werk van gemaakt op deze wereld op te bouwen, en het maakt absoluut nieuwsgierig naar hoe dit verhaal zich gaat ontwikkelen.