Goed concept, mindere uitwerking

In Havenfall reist de 16 jarige Maddie in plaats van naar de stage bij haar oma, af naar het plaatsje Haven, waar haar oom de bijzondere herberg Havenfall runt.
Havenfall verbergt portalen naar aangrenzende werelden, en elke zonnewende wordt hier een conferentie gehouden.
Er zijn akkoorden gesloten tussen de werelden wat de vrede in stand moet houden en die ene poort naar de wereld Solaris gesloten moet houden.

Maddie heeft de ambitie om ooit de taak van Herbergier over te nemen van haar oom. Ze heeft als kind ervaren hoe haar broertje gedood werd en haar moeder zit hiervoor in Death Row. Alleen in Havenfall voelt ze zich een beetje normaal en wordt ze niet na gefluisterd.

Dan blijkt dat de poort naar Solaris is geopend, Maddie's oom ligt in een coma en zij krijgt, als 16 jarige, tijdelijk de leiding over de herberg en de conferentie. Kan ze de gemoederen bedaren terwijl alles om haar heen in elkaar lijkt te storten?

Het concept van het verhaal is goed bedacht, de schrijfstijl is ook niet onaardig. Beschrijvend, de handelingen van de karakers komen levendig over, de werelden zijn aardig uitgewerkt, net als hun inwoners.

Maddie is wat dat betreft een redelijk typische 16 jarige: Ik los het zelf wel op, ik praat nergens over met de volwassenen om me heen (al helemaal niet degene die al jarenlang samen met haar oom de herberg runnen), want die hebben het te druk met hun eigen problemen.

Wat in dit verhaal uiteindelijk ontzettend gaat tegenstaan zijn de talloze herhalingen. Je zou bijna de dennenbomen die in het verhaal meermaals genoemd worden in een parfumflesje kunnen steken.
Het is net of de schrijfster bang is dat de lezer vergeet waar het allemaal om draait, welke magie elke wereld heeft, en vooral wat die arme Maddie heeft moeten doorstaan.
Daardoor krijg je als lezer het beeld van een onstabiele tiener, met een dosis onverwerkt trauma en ernstig slaaptekort. Je wil bijna zelf het arme kind wat therapie aanbieden, want daar kan ze duidelijk goed gebruik van maken.

Het tempo komt er eindelijk in, in de laatste paar hoofdstukken. Daar vallen de overduidelijke puzzelstukjes op hun plek en is er wat actie (vooral omdat er van herhalingen geen sprake meer is).
Het verhaal speelt zich in een week af, maar het voelt veel langer. Als die herhalingen minder nadrukkelijk waren geweest en er meer gefocust zou zijn op het naar voren halen van de belangrijkere punten in het verhaal, was er misschien een dunner boekje overgebleven, maar wel een met een hogere rating en minder irritatie.