Ze is werkelijk zoals ze schrijft.

Hé jongens... mama gaat wiet verkopen
Dat was een titel die gelijk in het oog sprong, al dwalend door Lillo Boekendorp afgelopen augustus. Hansje Loo, moeder, vrolijk, optimistisch, heeft twee boeken op haar naam staan die beiden gebaseerd zijn op haar eigen avonturen. Van halsoverkop verliefd worden op een man die haar kort daarna weer aan de kant zet tot het in huis halen van haar zieke vader en zichzelf in een burn out werken.

Alles zet ze hartstochtelijk op papier, met een behoorlijke dosis humor.
In “Hé Jongens, mama gaat wiet verkopen” runt Hansje een kinderdagopvang vanuit huis, heeft ze een deel van haar eigen kroost onder de hoede (waarvan een nogal in de put zit, en dus gieren de zenuwen over de pagina’s) en waagt ze zich nog een maal aan het internetdaten.
Als daarbij de vonk overslaat, Hansje intrekt bij de liefde van haar leven en de meest dramatische huwelijksdag ooit mee maakt, heeft ze het idee dat de wereld vergaat. Tot overmaat van ramp komt er nog een coronapandemie overheen. Hansje probeert zich staande te houden met… jawel.. wietverkoop.

In eerste instantie zou je denken dat ze wat plantjes in de achtertuin gezet heeft, maar ze is als totale onbekende het gedoogde wietcircuit ingerold door bij een coffeeshop te gaan werken. Om dat vast uit de lucht te hebben.

Wat Hansje allemaal mee maakt is gewoonweg niet leuk, maar hoe ontzettend flexibel en optimistisch ze blijft getuigt van haar kracht. Het verhaal leest als een trein, startend met iets wat voor velen de mooiste dag van het leven zou moeten zijn, en vandaar uit wordt er een spong gemaakt naar hoe het begon. Eenmaal daar aangekomen gaat het leven niet over rozen verder.

Je leeft mee met Hansje, wil al haar collega’s knuffelen, en die vent een schop onder zijn kont geven. Het is heel knap om dat wat je meemaakt om te zetten naar een verhaal als dit met de (donkere) humor die er in zit.
Maar juist door het enorm hoge tempo in het verhaal, de druk die Hansje zichzelf oplegt, de opofferingen die ze maakt, leest het ook wat chaotisch. Dat past misschien ook precies bij Hansje zelf, maar het maakt dat je als lezer totaal uitgeput de laatste pagina omslaat.

Ik heb het genoegen gehad Hansje te spreken in Lillo Boekendorp, en je zou haar zo mee naar huis nemen want het optimisme straalt vrolijk van haar af. Ze is werkelijk zoals ze schrijft. Ze was gewoon zo blij dat ze er mocht zijn dat het boek voor misschien een te lage prijs werd verkocht en dan verbaast zijn dat er om een handtekening wordt gevraagd. Misschien zou de wereld een stukje vrolijker zijn als we wat meer Hansjes om ons heen zouden hebben. Maar dan wel op een iets rustiger tempo. Zou die yoga van boek twee hebben geholpen?