Lezersrecensie
Het is weer een fantastisch filmisch beschreven verhaal, maar misschien net iets teveel van het goede
In het spannende slot van de Schemering trilogie heeft de duistere Osaron besloten van Rood Londen zijn nieuwe thuis te maken. De stad raakt besmet met zijn donkere magie, wie het weet te weerstaan verschuilt zich in de enige veilige plek: het Paleis. Omdat daar ook alle edelen van de Esschen Tas zitten, broeien ook binnen de spanningen. Koning Maxim wil de strijd aan gaan, terwijl Lila, Kell, Emmery en Holland op zoek gaan naar een manier om Osaron te stoppen.
Er gebeurt in dit deel ontzettend veel en het pingpongt tussen diverse locaties. Dit zorgt er wel voor dat je vaak je hoofd er bij moet houden: wie deed ook alweer wat? Het verhaal van Holland wordt verteld door middel van flashbacks, wat duidelijk maakt waarom hij is zoals hij is. Maar had dit niet al in het eerdere deel naar voren kunnen komen?
Intussen lopen de spanningen in het Paleis op, je krijgt wat meer inzicht in de gedachten van de Koningin, maar ik had gewild dat ze eerder die ontwikkeling doormaakte. Koning Maxim is in het geheim bezig met een plan om Osaron te verzwakken, heel nobel maar hoeveel zin heeft het?
Cora de prinses heeft al meermaals geprobeerd de prinsen te verleiden, en neemt nu geen genoegen meer met nee. Zonder dit geen dreigende vloot, maar hoe nodig was dit mini-subplot?
De meeste actie beleef je met de Antari, op zoek naar een middel waar ze Osarons macht in kunnen stoppen. Dat stukje van de wereld is fantastisch omschreven, je ziet het voor je. Maar ook hier blijft niet iedereen gespaard. Je moet door diverse slachtpartijen heen voor je bij het epische eindgevecht komt, die met alles was er al gebeurde, niet meer zo heel episch aanvoelt.
Oh, en mocht je het vergeten zijn, Ned Tuttle in Grijs Londen, die zich op een raakvlak met de andere Londens bevindt, is er ook nog. Het is jammer dat er dan niet meer van dit Londen te zien krijgen, een puntje van kritiek die ik ook met het tweede deel had.
Het is weer een fantastisch filmisch beschreven verhaal, maar misschien net iets teveel van het goede
Er gebeurt in dit deel ontzettend veel en het pingpongt tussen diverse locaties. Dit zorgt er wel voor dat je vaak je hoofd er bij moet houden: wie deed ook alweer wat? Het verhaal van Holland wordt verteld door middel van flashbacks, wat duidelijk maakt waarom hij is zoals hij is. Maar had dit niet al in het eerdere deel naar voren kunnen komen?
Intussen lopen de spanningen in het Paleis op, je krijgt wat meer inzicht in de gedachten van de Koningin, maar ik had gewild dat ze eerder die ontwikkeling doormaakte. Koning Maxim is in het geheim bezig met een plan om Osaron te verzwakken, heel nobel maar hoeveel zin heeft het?
Cora de prinses heeft al meermaals geprobeerd de prinsen te verleiden, en neemt nu geen genoegen meer met nee. Zonder dit geen dreigende vloot, maar hoe nodig was dit mini-subplot?
De meeste actie beleef je met de Antari, op zoek naar een middel waar ze Osarons macht in kunnen stoppen. Dat stukje van de wereld is fantastisch omschreven, je ziet het voor je. Maar ook hier blijft niet iedereen gespaard. Je moet door diverse slachtpartijen heen voor je bij het epische eindgevecht komt, die met alles was er al gebeurde, niet meer zo heel episch aanvoelt.
Oh, en mocht je het vergeten zijn, Ned Tuttle in Grijs Londen, die zich op een raakvlak met de andere Londens bevindt, is er ook nog. Het is jammer dat er dan niet meer van dit Londen te zien krijgen, een puntje van kritiek die ik ook met het tweede deel had.
Het is weer een fantastisch filmisch beschreven verhaal, maar misschien net iets teveel van het goede
1
Reageer op deze recensie
