Sterke prequel

De Ballade van Zangvogels en Slangen beschrijft hoe de Hongerspelen zoals we de kennen in de originele trilogie tot stand gaan komen. De jonge Coriolanus Snow en zijn nichtje Tigris doen wel alsof ze nog bij de bovenste klasse behoren, maar zijn eigenlijk blut en getraumatiseerd door wat zij hebben meegemaakt in de oorlog.
Snow is wel een uitmuntende leerling en met het winnen van een geldprijs zou hij naar de universiteit kunnen. Dat lijkt makkelijk maar is buiten de rector Highbottom en Hoofdspelmaker en wetenschapper Dr. Gaul gerekend.

Uit dit verhaal blijkt dat niet alleen de districten niet ongeschonden uit de oorlog zijn gekomen, ook de mensen binnen het Capitool hebben geleden. Om de controle te houden en de districten te straffen zijn de Hongerspelen opgericht maar het is eigenlijk niet zo populair, bijna niemand kijkt er naar.
Niet alleen thuis is de jeugd creatief met overleven (wie zal zeggen wat Tigris heeft moeten doen om voor het gezin te zorgen), maar ook op de academie (hoe kunnen de hongerspelen aantrekkelijker worden gemaakt?)
Voor het eerst worden er mentoren ingezet en Snow krijgt de prachtige en flamboyante Lucy Gray toebedeeld, van 12, waar iedereen op neerkijkt.

Het schetst vele achtergronden, van hoe Snow is geworden tot de president die we kennen uit de trilogie, hoe de spelen zich ontwikkelen, hoe het zit met de spotgaaien.
Lucy Gray steelt absoluut de show, met haar positieve instelling, slimme karakter en toewijding.

Toch heb ik met dit deel de meeste moeite om helemaal in het verhaal te komen. Mogelijk ligt dat er aan omdat het wat trager verloopt en omdat deze, in tegenstelling tot de rest, in de derde persoon geschreven is.

Toch is het een sterke prequel die heel wat puzzelstukjes op hun plek laten vallen.

4⭐