Kan Young Adult de opstap naar "volwassen" literatuur zijn?

Een cassettebandje op een boekomslag. Dat is anno 2017 niet heel gebruikelijk. Bijenvader blijkt dan ook een setting te hebben halverwege de jaren '80 van de vorige eeuw, een periode waarin ik zelf ook veelvuldig met bandjes in de weer was.
Het is het verhaal van Johanne aan vriendje Henrico die in coma in het ziekenhuis ligt. Het is daarmee ook deels het verhaal van Henrico, van broertje Paulie, van moeder Kat, van buurman Lomme, van "vriendinnetje" Dora en nog wat andere personen in meer of mindere mate.
Young Adult hoort niet primair tot mijn leesvoorkeur, maar vaak genoeg merk ik dat zo'n jeugdboek veel meer is dan alleen maar een spannend of emotioneel verhaal. Ook in Bijenvader zijn er meerdere lagen, meerdere verhaalslijnen te ontdekken, maar bovenal trof mij de schrijfstijl van Esther Sprikkelman. Hoewel het heel toegankelijk geschreven is, doet het een beroep op je. Je moet de aandacht er bij houden, je moet bij jezelf te raden gaan wat het met je doet. en dat is precies wat mij ook zo aanspreekt in voor volwassenen geschreven romans die het etiketje "literatuur" krijgen. Literatuur staat niet synoniem voor moeilijk. Wel nee, het staat synoniem voor een verrijking van jouw leeservaring en jouw eigen blik op de wereld. Daarom stel ik in mijn blogpost Wie de jeugd heeft, heeft de toekomst de vraag of YA een opstap naar volwassen literatuur kan betekenen. Wil je reageren? Leuk! Het kan onder de blogpost, maar je kunt mij (theonlymrsjo) ook vinden op sociale media als Facebook, Twitter, Instagram en Goodreads.