Ver van mijn bed?

Ik ben zelf nou niet bepaald uit 1982, maar toch heb ik dit boek van Cho Nam-Joo met belangstelling gelezen.

Het boek leest als een bijna klinische observatie van de Zuid-Koreaanse samenleving, waarbij vrouwen stelselmatig worden achtergesteld ten opzichte van jongens/mannen. Het gaat om "selectieve abortus` om niet wéér een dochter te krijgen, om minder vrijheid op school en in het dagelijks leven, om minder carrièrekansen en om het jezelf (moeten) wegcijferen bij het krijgen van een kind.

De dertiger Kim Jiyoung komt geleidelijk, eigenlijk zonder dat haar omgeving het direct in de gaten heeft, in een psychose terecht. Zij neemt steeds vaker en bijzonder overtuigend de rol van haar moeder, vriendinnen of collega's over. Beangstigend, ook voor haar man. Hij zorgt ervoor dat zij bij een psychiater terecht kan. Het bijzondere van deze roman is dat het ogenschijnlijk over Jiyoung gaat, maar in wezen staat zij voor een grote groep vrouwen. De voorkant van het boek onderstreept dat fantastisch, door de vrouw geen gezicht te geven.

Natuurlijk is het beschreven vanuit de situatie "daar", maar ik denk dat velen van ons, ongeacht leeftijd, gender, maatschappelijke positie of plek op de wereld, veel zullen herkennen in hun eigen dagelijks leven.
De verdienste van dit boek is voor mij dan ook dat het aanzet tot nadenken en wellicht zelfs tot extra impuls aan maatschappelijke discussies en veranderingen.