Sympathiek personage, overdaad aan sentiment

Heel veel lezers - jong en oud- kunnen het niet droog houden bij het lezen van dit verhaal. Dat blijkt toch altijd heel persoonlijk.Zelden een tissue nodig gehad met een verhalende tekst. Ik heb dat dus zelden met boeken, veel eerder met muziek die tot op het bot ontroert. Kortweg samengevat : ‘ Timur ‘ is een mooi boek en als ik dat moet uitdrukken in sterren dan zijn dat er ruim vier. Timur (12) gaat naar groep acht en heeft het syndroom van Down. Dat is gelijk de sterkste troef van auteur Gaby Rasters. Zij zet met deze jongen een sympathiek en eerlijk personage neer. Zijn ontwapenende optreden heeft hem de bijnaam ‘ Blijmaker ‘ opgeleverd. Zijn trouwe vriend Jasper is een steun en toeverlaat in goede en slechte tijden. Dan komt Jonas op school. Die uit zich bepaald niet sociaal naar zijn klasgenoten en zeker niet naar Timur, die hij betitelt als mongool. Achter deze stoere façade blijkt veel weggestopt leed schuil te gaan. In de loop van het verhaal blijkt waar Jonas mee worstelt. Zijn gezinssituatie is er echt een om te huilen. Het minpunt aan dit fijne verhaal vind ik de te karikaturale weergave van sommige personages. Vooral die van zijn invaller juf Pimpelmees als de favoriete meester Dennis (hallo Jacques Vriens) na een ongeval in het Ziekenhuis belandt. Die juf ( hallo Roald Dahl en Carry Slee) wordt wel erg zwart-wit getypeerd als ongevoelig persoon die zich totaal niet kan inleven in de jeugd, zeker niet in Timur. Als de juf dan 180 graden omdraait tijdens het schoolkamp komt dat totaal niet geloofwaardig over. Daar zit de pijn in dit boek waarvan ik hoop dat veel lezers het zullen lezen. Daar is het sterk en krachtig en aangrijpend genoeg voor. Jammer van die overdaad aan sentiment, al is die kwalificatie persoonlijk.