Altijd zondag

In het gezin Bosman is de onbezorgdheid definitief voorbij als de moeder zich bekeerd tot de strenge Gereformeerde Bond. Bram en Daan moeten iedere zondag verplicht mee naar de Marathakerk in Delft. Deze kerk, in combinatie met de kriebelende zwarte kleding, knisperend bijbelpapier en trage psalmliederen vormen vanaf die tijd het decor van hun jeugd. Dat niet alleen, ook de steeds heftig wordende ruzie tussen de ouders worden iets normaals.

Dan krijgt vooral Bram een leeftijd dat hij begint te twijfelen. Hoe weet zijn moeder zo precies wat waar en goed is en wat fout is. Als Bram en Daan verloren dreigen te raken voor het geloof ziet hun moeder nog maar één laatste redmiddel. Goed gereformeerde schoondochters. Als Bram dan eindelijk een vriendin krijgt, is deze uiteraard niet geschikt en dat zorgt voor een kruistocht van de moeder van ongekende grootte tegen deze eerste vriendin van Bram.

Ik was erg benieuwd naar dit verhaal, vooral omdat het verhaal een autobiografische basis heeft.

Het verhaal is vlot geschreven en wordt verteld vanuit Bram. Deze ik-persoon leer je kennen op het moment dat hij nog net op de basisschool zit. In eerste instantie omarmt Bram het geloof waar zijn moeder voor gevallen is en ervaart hij dit als prettig.
Echter als hij verder opgroeit en meer over dingen na gaat denken, merk je dat hij steeds meer vraagtekens bij het geloof zet en zich er steeds meer tegen gaat verzetten. Dit is prima beschreven, maar toch vond ik het enigzins afstandelijk geschreven en miste ik de echte emoties van twijfel, boosheid en wantrouwen, in het verhaal, en dat vind ik op zich jammer, want dan was dit een roman geweest om u tegen te zeggen. De emoties voelde ik wel op het moment dat bij de moeder de obsessie voor Rachel, het ongeschikte vriendinnetje van Bram, naar voren komt. De kruistocht die Brams moeder ten tonele brengt om Bram op het rechte pad te houden, zorgt voor emoties bij Bram die goed overgebracht worden en vanaf dat moment kon ik het boek ook niet meer aan de kant leggen.

Wellicht ben ik in een te liefdevol gezin opgegroeid, want ook kan ik me niet voorstellen dat een vader de struggles van zijn kinderen gewoon laat doorgaan, terwijl hij zelf ook niks met het geloof van zijn vrouw heeft. Er zijn soms wel eens discussiepunten maar over het algemeen vindt de vader het wel allemaal best.

De laatste twee hoofdstukken zijn 33 jaar later en deze sprong in de tijd komt nogal abrupt en ik had het persoonlijk fijner gevonden als deze als epiloog gebruikt waren waar dan ook bijgestaan had dat het 33 jaar later was. Nu had ik echt even zoiets van huh wat is hier gebeurd. Maar dat is uiteraard de keuze van auteur en uitgever.

Als je een boek wilt lezen over een streng geloof en de gevolgen hiervan in een gezin is dit zeker een boek wat je op moet pakken. Het is een verhaal wat me integreert, maar waarbij ik ook vaak de kriebels kreeg vanwege de dingen die in het gezin gebeurden.

Dit boek ontvingen wij van Meulenhoff uitgeverij. Dit beïnvloedt onze mening niet.